ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΣΗΣ
ΜΕΡΙΚΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ
Της Ευας Λαδιά
Από καιρό τώρα θέλαμε να κάνουμε αυτήν την αναφορά. Ήτανε όμως η
τρέχουσα επικαιρότητα που μας αποπροσανατόλιζε και μας υποχρέωνε
ν ’ασχοληθούμε με τ’ απλά και τα καθημερινά. Ήρθε ωστόσο το τραγικό
συμβάν του θανάτου της εθνικής μας σταρ, που μας έφερε στο
προσκήνιο το θέμα της αιώνιας νεότητας για να πάρουμε την μεγάλη
απόφαση με πλήρη επίγνωση ότι θα γίνουν αθέλητες παραλείψεις.
Ισως όμως, μας παρηγορεί η σκέψη αυτή, δώσουμε και το έναυσμα σε
κάποιους άλλους να συνεχίσουν την αναφορά με πρόσωπα που
διατηρούν τα νιάτα και την ομορφιά της ζωής τους μέσα από έργα
δημιουργίας ή ενασχόλησης με τα κοινά.
Ο κ. Μανόλης Σταγάκης, σύμφωνα με τις βιολογικές προδιαγραφές,
έχοντας εκπληρώσει το χρέος του επαγγελματία και του οικογενειάρχη
θα μπορούσε να περνά τις μέρες του στο καφενείο, συζητώντας με τους
συνομηλίκους για το χθες που έφυγε και μετά επιστρέφοντας στη
γαλήνη του σπιτιού ν’ απολαμβάνει τη στοργή των παιδιών κι εγγονιών.
Γι’ αυτόν όμως η μέρα ξεκινά σα να μην έχει απουσιάσει στιγμή από την
ενεργό παρουσία στα κοινά και στην παραγωγή.
Όταν δεν βρίσκεται στο Α΄ΚΑΠΗ, συμμετέχοντας δημιουργικά στη
προσπάθεια της καλής λειτουργίας του, θα σκαλίζει το ξύλο από
προσωπική καθαρά ευχαρίστηση. Κι όταν δεν υπάρχει στην
προγραμματισμένη πάντα μέρα του υποχρέωση σε ραδιοφωνικό
σταθμό για κάποια συνέντευξη θα συντάσσει υπομνήματα για την
καλύτερη ζωή των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας η θα συνεχίζει τη
συγγραφή κάποιου βιβλίου, αν ο ποιητικός του οίστρος δεν τον έχει
οδηγήσει στην ολοκλήρωση κάποιου έμμετρου που η επικαιρότητα του
έχει εμπνεύσει.
Η κα Ισμήνη Γανταδάκη, βρίσκεται και εκείνη στη χρυσή φάση της
ζωής της που ο χρόνος της ανήκει. Μπορεί να τον αφιερώνει μόνο στον
εαυτό της και στα παιδιά της βοηθώντας τα όπου μπορεί για να
τ’ απαλλάξει από το άγχος του χρόνου να προλάβουν όλες του τις
υποχρεώσεις. Τις ελεύθερες ωστόσο ώρες που απομένουν τις επενδύει
στον πάσχοντα συνάνθρωπο που βρίσκεται στη δύση της ζωής του.
Έχοντας δημιουργήσει το σύλλογο «ΓΑΛΗΝΗ», που νοιάζεται ενεργά για
τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, αφιερώνει αρκετό χρόνο σ’επαφή
με τους κατά τόπους παράγοντες καταγράφοντας ειδικές περιπτώσεις
ηλικιωμένων κάθε περιοχής. Κι όταν πάλι ο χρόνο το επιτρέπει
συντροφεύει ηλικιωμένους, προσφέρει τις γνώσεις της εθελόντριας
αδελφής στην περιποίηση ατόμων που δεν μπορούν να σηκωθούν από
το κρεβάτι και αναλώνει τα περιθώρια που της έμειναν σε
τηλεφωνήματα για να προετοιμάσει το πρόγραμμα της επόμενης
μέρας.
Ο κ. Μάνος Αστρινός, θεωρείται από τους Πρύτανεις στο είδος του στη
θητεία του δημοσίου Υπαλλήλου. Ως διευθυντής του Δήμου επί σειρά
ετών με το πάθος του διαρκώς για το καλύτερο παραμένει ο μόνος που
«παίζει στα δάκτυλα» ότι έχει σχέση με το δημοσιολογιστικό, το
πρωτόκολλο, την εύρυθμη λειτουργία μιας δημόσιας υπηρεσίας. Κι
ίσως δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν καυχηθούν ότι συντάσσουν
υπόμνημα ή έκθεση πεπραγμένων υποδειγματικά σε δομή, σύνταξη,
γλαφυρό ύφος.
Ο κ. Μάνος Αστρινός δεν το καυχήθηκε ποτέ αλλά αρκετοί κατά καιρούς
γνωρίζοντας και αυτό το χάρισμα που διαθέτει κατέφυγαν σ’ αυτόν για
να ζητήσουν τα «φώτα» του. Και ποτέ φυσικά δεν έφυγαν
απογοητευμένοι..
Όταν όμως δεν υπάρχει κάποια υπόθεση του Δήμου στην οποία
χρειάζεται η βοήθειά του, είναι σίγουρος ότι όλα τόσο στο Σύνδεσμο
για τη διάδοση των καλών τεχνών όσο και στο Ωδείο μας απασχολείται
με το αρχείο του.
Γι’ αυτό το αρχείο θα μπορούσε να αφιερώσει κανείς σελίδες. Είναι η
ζωή και η ιστορία αυτού του τόπου. Πολλοί είναι οι τομείς που το
αποτελούν . Δεσπόζει όμως η φωτογραφία. Δεν υπάρχει γεγονός που να
συνέβη στο Ρέθυμνο και να λείπει από το περίφημο αυτό αρχείο. Όταν
μάλιστα κάτι υπάρχει αλλά δεν έχει ακόμα αρχειοθετηθεί, ο κ. Αστρινός
είναι σε θέση να κτυπά πόρτες στη σειρά μέχρι να το εντοπίσει.
Κλασσικό παράδειγμα η αναζήτηση μιας φωτογραφίας από τα πρώτα
καρναβάλια του Ρεθύμνου, στις αρχές του αιώνα μας ου εικόνιζε ένα
άρμα το μοναδικό στα χρονικά της εποχής. Η φωτογραφία ευτυχώς
βρέθηκε, δικαιώνοντας τον μόχθο του εκλεκτού συμπολίτη και σήμερα
μετα το απαραίτητο ρετούς της αντιγραφής ετοιμάζεται να παρει μια
θέση σ’ αυτό το αρχείο.
Το μόνο που δεν συγχωρεί στον εαυτό του είναι ότι δεν πρόλαβε
ν ’απαθανατίσει κάποια κτίρια της πόλης πριν θυσιαστούν στο βωμό
της ανάπτυξης. Πώς όμως να το καταφέρει αφού τότε δεν διέθετε τα
μέσα που υπάρχουν σήμερα;
Η Κα Σοφια Ηλιάκη έχει αναλώσει μια ζωή στην παράδοση. Ιδρύοντας
πριν πολλά χρόνια το Σύλλογο «ΑΡΚΑΔΙ» επένδυσε αρκετό από τον
χρόνο της διδάσκοντας παραδοσιακούς χορούς. Για να πιάνει αμέσως
μετά τη βελόνα και ν’ ασχολείται με την κατασκευή κρητικών στολών.
Σήμερα είναι από τους ελάχιστους που συνεχίζουν αυτή την τέχνη χωρίς
να λείπει από καμιά δραστηριότητα που να ζητήθηκε η βοήθειά της.
Μόλις χθες μάλιστα έδειχνε στα παιδία του Παιδικού Πολιτιστικού
Κέντρου πώς μπορούμε να ράψουμε μια κρητική στολή.
Ο χώρος δεν μας επιτρέπει να συνεχίσουμε με την αναφορά σε
συμπολίτες που διδάσκουν με το προσωπικό τους παράδειγμα
ποιότητα ζωής διατηρώντας τη νεανικότητα τους. Ελπίζουμε να
συνεχίσουμε μια άλλη φορά.
Εφημ. «Ρεθεμνιώτικα Νέα»
27-28/7/1996