-Ο γλύπτης που αναπαριστά την ιστορική πορεία Κρήτης και Μάνης μιλά στα «Ρ.Ν.»
Ο Πέτρος Γεωργαρίου, από τους σημαντικότερους γλύπτες της εποχής μας, λατρεύει να φιλοτεχνεί έργα εμπνευσμένα από ιστορικές στιγμές αλλά και μορφές που διακρίθηκαν στ’ άρματα και στα γράμματα.
Διοχετεύει το ταλέντο του σε σοβαρές παραγωγές κινηματογράφου και τηλεόρασης, συνεργαζόμενος με κορυφαίους σκηνοθέτες και πρόσφατα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με την εμπνευσμένη σύνθεσή του στην Ασή Γωνιά που αναδεικνύει την κοινή ιστορική πορεία Κρήτης και Μάνης.
Ήταν μια απόδοση τιμής για τους πεσόντες Μανιάτες στην Ασή Γωνιά.
Ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης έχει δώσει και στο Ρέθυμνο εξαιρετικές δημιουργίες του. Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Ο Πέτρος Γεωργαρίου γεννήθηκε το 1957 στη Λάγια της Ανατολικής Μάνης. Από το 1976 έως 1979 φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τήνου, όπου αποφοίτησε με υποτροφία. Ειδικεύτηκε στη λάξευση του μαρμάρου και στην χαλκοχυτική με δάσκαλο τον Γιάννη το Μανιατάκο.
Από το 1979 φοιτά στην Ανωτάτη σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με δάσκαλους τον Θύμιο Πανουριά, τον Δημήτρη Μυταρά και τον Θόδωρο Παπαγιάννη. Αποφοίτησε το 1984 από το τμήμα γλυπτικής.
Από το 1984 έως σήμερα ασχολείται στον χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου σαν κατασκευαστής ειδικών καλλιτεχνικών ντεκόρ και σπέσιαλ εφέ. Συνεργάστηκε με το υπουργείο Πολιτισμού σε παλαιοντολογικές έρευνες στο Πικέρμι Αττικής. Έχει κάνει μελέτη στην παραδοσιακή λαϊκή αρχιτεκτονική της Μάνης.
Από το 1989 είναι μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου γλυπτών Ελλάδος. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ (επιμελητήριο εικαστικών τεχνών Ελλάδος) και έχει διατελέσει μέλος της επιτροπής κρίσης και κατάταξης. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, σε χώρους τέχνης, σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Έχει διακριθεί σε εθνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς με πρώτα και δεύτερα βραβεία.
Αναρίθμητα τα έργα του
Μεγάλα έργα του: Μνημείο δολοφονηθέντων αστυνομικών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ στο Ρέντη, ανδριάντας Έφεδρου Αξιωματικού στο Ρέθυμνο, ανδριάντας Παναγιώτη Βλαχάκου στην πλατεία Τερψιθέας Πειραιά, Καπετάν Λίτσα στη Μυρσίνη Λακωνίας, Βασιλιά Λεωνίδα στη Μελβούρνη Αυστραλίας, φιλόσοφου Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου στη Σκάλα Λακωνίας, Σπύρο Μουστακλή στο Μεσολόγγι, Πλαστήρα στη Λάρισα και πολλά άλλα επώνυμων και ανώνυμων.
Έχει φιλοτεχνήσει πολλά γλυπτά για ειδικές τελετές παρουσιάσεων: βραβεία Όσκαρ, βραβεία Ερμής, βραβεία πρόσωπα της χρονιάς, βραβεία Ποπ κορν, γλυπτό για τους rolling stones στο Ολυμπιακό στάδιο.
Έχει συμμετοχή σε πάνω 400 διαφημιστικές ταινίες, ταινίες μεγάλου μήκους και θεατρικά έργα. Μερικές από τις συνεργασίες είναι με: Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Παντελή Βούλγαρη, Ροβήρο Μανθούλη, Κώστα Κουτσομύτη, Δημήτρη Πιατά, Νίκο Καβουκίδη, Γιώργο Πανουσόπουλο, Νίκο Περάκη, Θανάση Βέγγο, Τάσο Πουλμέτη, Άρη Παφαλούκα.
Συνεχίζει να δημιουργεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το εργαστήριό του λειτουργεί στο πατρικό του σπίτι στη Λάγια της Μέσα Μάνης. Ο χώρος ήταν παλιό ελαιοτριβείο αλλά ο κ. Γεωργαρίου τον έχει διαμορφώσει ιδανικά σε μια γωνιά τέχνης με πλήθος εκθεμάτων από την παραδοσιακή αγροτική ζωή των κατοίκων της Μέσα Μάνης.
«Μανιάτες Κρητικοί είμαστε ανυπότακτοι»
Ήταν μεγάλη τιμή η επικοινωνία μας με τον εκλεκτό καλλιτέχνη που σημειωτέον είναι ιδιαίτερα χαμηλών τόνων και ευγενέστατος. Ζητήσαμε να μας αναπτύξει στιγμές από την καριέρα του και το αποτέλεσμα είναι η παρακάτω ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
– Κύριε Γεωργαρίου σας εμπνέουν ιδιαίτερα τα ιστορικά θέματα. Είναι ζήτημα καταγωγής άραγε;
Θα έλεγα ναι. Ξέρετε κατάγομαι από έναν τόπο που έχει ανεπτυγμένο το αίσθημα της ελευθερίας, την ευαισθησία γύρω από τα κοινά, αλλά όπως και οι Κρητικοί, είμαστε λίγο ανυπότακτοι.
– Μιλήστε μας για τη νέα σας δημιουργία που αποκαλύφθηκε πριν μερικές μέρες στην Ασή Γωνιά;
Το έργο που δημιούργησα στην Ασή Γωνιά είναι έργο μνήμης. Μνημονεύει ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα το 1866 στην κρητική επανάσταση κατά των Τούρκων. Ένα σώμα Μανιατών εθελοντών συμπαραστάθηκαν στους Κρήτες. Το έργο έχει αλληγορική σημασία. Αναπαριστά δύο φτερά, είναι οι ψυχές των Μανιατών και Κρητών πού πολεμούσαν μαζί. Είναι σύμβολο ελπίδας, ανάτασης, νίκης. Το έχω φιλοτεχνήσει από μάρμαρο Μάνης.
– Πώς είδατε αυτή την προσπάθεια να τιμάται το μεγάλο γεγονός με συμμετοχή και των δύο πλευρών;
Παρόλο που οι συνθήκες ήταν αρνητικές, υπήρχε πολύ συγκινητική παρουσία, τόσο από Κρήτες όσο και από Μανιάτες, πού ήταν και οι τιμώμενοι.
Ξέρετε στις δύσκολες στιγμές οι άνθρωποι ενώνονται. Τέτοιες εκδηλώσεις αποδεικνύουν ότι η μνήμη υπάρχει. Ή τέχνη είναι ένα καλό εργαλείο κατά της λήθης.
– Σας έχει ανησυχήσει η τάση των καιρών να μην αποδίδεται η δέουσα τιμή σε προσωπικότητες με μια προτομή; Πιστεύετε ότι ευθύνεται η απομάκρυνση των νέων από τη γνώση της ιστορίας;
Οι προτομές και οι ανδριάντες είναι μνημεία, έχουν σκοπό να μας ευαισθητοποιούν, να δημιουργήσουν ερέθισμα, κίνητρα κατά της λήθης. Οι εποχές είναι δύσκολες οικονομικά. Γίνονται λίγα έργα, δεν έχουμε μεγάλα γεγονότα για να αντλήσουμε ήρωες. Ίσως ζούμε σε μια εποχή σκοταδισμού, υλισμού, υπερκατανάλωσης προϊόντων, μακριά από την τέχνη.
– Πώς σχολιάζετε την εγκατάλειψη γλυπτών στη φθορά του χρόνου; Θα μπορούσε να γίνεται κάποια συντήρηση ή μήπως είναι απαγορευτική η δαπάνη;
Η εγκατάλειψη είναι και προϊόν παιδείας, πολλά έργα αφήνονται στον χρόνο κυρίως επειδή δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες. Οι βανδαλισμοί είναι κυρίως προϊόντα εναντίωσης. Επειδή τα αγάλματα βρίσκονται στο δρόμο, είναι αυτά που την πληρώνουν πρώτα. Παίζει ρόλο και ο οικονομικός παράγοντας. Μέχρι να βρεθούν κονδύλια, αν είναι δημόσια, ώσπου να πάρει απόφαση το υπουργείο Πολιτισμού, η αρχαιολογική υπηρεσία, καταλαβαίνετε…
– Η τόσο επιτυχημένη πορεία σας στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση έχει επηρεάσει τη σχέση σας με τη γλυπτική; Αισθάνεστε την ανάγκη να δημιουργήσετε;
Η απασχόλησή μου στον κινηματογράφο, νομίζω έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στην γλυπτική μου. Με βοηθά πολύ στην γρήγορη αντιμετώπιση ενός έργου. Στον κινηματογράφο όλα γίνονται πολύ γρήγορα. Αυτό που κάνω είναι ποιο εφηρμοσμένο, το αποτέλεσμα είναι προϊόν συνεργασίας με τον σκηνοθέτη, τον Αρτ, τον σκηνογράφο, τον φωτιστή. Φυσικά η γλυπτική μου είναι διαφορετική, πάντα δημιουργώ, δεν αναιρεί το ένα το άλλο.
– Πώς αισθάνεται αλήθεια ένας καλλιτέχνης του επιπέδου σας στην ελληνική πραγματικότητα;
Η Ελλάδα δυστυχώς είναι ένα μικρό μαγαζί στην παγκόσμια αγορά. Η τέχνη χρειάζεται ανοιχτούς ορίζοντες για να λειτουργήσει. Έχουμε τεράστιους καλλιτέχνες, οι περισσότεροι διέπρεψαν εκτός Ελλάδας. Στην εποχή μας δυστυχώς δεν προχωράει τίποτα. Μόλις φέτος δημιουργήθηκε το μουσείο μοντέρνας τέχνης, οι γκαλερί κλείνουν, οι συλλέκτες και αυτοί λιγοστεύουν. Θα έπρεπε το κράτος να μεριμνήσει, ώστε αυτός ο τόπος που περηφανεύεται για την μεγάλη ιστορία του, να εκμεταλλευτή τους καλλιτέχνες. Είναι πιστεύω η βαριά βιομηχανία μας ο πολιτισμός, οι τέχνες. Όπως όλοι οι καλλιτέχνες, έτσι και εγώ είμαι αντιμέτωπος με ένα εχθρικό κλίμα.
– Πιστεύετε ότι η γλυπτική έχει μέλλον στη χώρα μας;
Ποτέ δεν θα πάψει να είναι εστία πολιτισμού η χώρα μας. Πάντα οι τέχνες και η γλυπτική εν προκειμένω θα είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό. Μπορεί η παράδοση, ίσως το κλίμα, ίσως η φύση των ανθρώπων, όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της συνέχισης της τέχνης.
– Πώς κρίνετε τις διαθέσεις του απλού κόσμου της περιφέρειας; Συγκινείται ακόμα από το ιστορικό παρελθόν;
Ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές πάντα ψάχνει στην ιστορία κάτι δυνατό για να ακουμπήσει. Η περιφέρεια πάντα είναι πιο κοντά στην παράδοση, είναι δίπλα της. Η μεγάλη πόλη αποξενώνει τον άνθρωπο από τις ρίζες. Γίνεται πολίτης του κόσμου, με ακούσματα και ερεθίσματα έξω από ιστορικές αναφορές. Όταν είσαι στο χωριό, στην περιφέρεια, το γεγονός, ο ήρωας, είναι κάθε μέρα μαζί σου, γίνεσαι ένα, λίγο επικίνδυνο καμιά φορά, αλλά έτσι είναι.
– Να μιλήσουμε για τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ξέρετε όσο ζούμε, όσο αναπνέουμε, κάνουμε όνειρα, κάνουμε έργα, αυτή είναι και η έννοια ζούμε. Όταν είσαι μέσα στον χορό χορεύεις. Έτσι και εγώ θα συνεχίζω να ζω, θα συνεχίσω να αντλώ και να αποδίδω. Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε μία κατάρα, να μην ησυχάσουμε ποτέ.
Εύχομαι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο με τον ιό και να μπούμε πάλι στο δρόμο. Ευχαριστώ πολύ.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ