ΒΗΜΑ

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 1955

Καλλιτεχνικά

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Α.Ν.

Αυτό το σημείωμα δεν έχει μουσικοκριτικές αξιώσεις. Απλώς αναφέρωμε μερικές εντυπώσεις μας από την Β΄ Συναυλία της Συμφωνικής του Ωδείου της περασμένης Κυριακής , η οποία χάρις εις τον Σύνδεσμο Τεχνών μας έχει παρουσιάσει αρκετά έργα ξένων συνθετών και νέα ταλέντα – νέους και νέες – για τους οποίους ολόκληρο το Ρέθυμνο πρέπει ν υπερηφανεύεται.

Είναι ευτύχημα πραγματικά για τη πόλη μας και μόνον η ύπαρξη αυτού του συλλόγου.

Νομίζομε πως όλοι κατανοούν την σπουδαιότητα του ρόλου αυτών των οργανώσεων και η προχθεσινή απουσία από την συναυλία πολλών, «μεμυημένων και μη» μόνον οι εποχιακοί λόγοι τους δικαιολογούν.

Κατά την γνώμη μας ο σύλλογος έπρεπε να οργανώνη συχνότερα και σε πλατύτερη βάση συναυλίες. Ακόμη και συναυλίες στο ύπαιθρο – Στον Δημοτικό κήπο π.χ. – με έργα που προσφέρονται στην ακουστική ανοιχτών χώρων. Η επιτυχία αυτών των τολμημάτων αποδείχτηκε εξησφαλισμένη από κάθε πλευρά και τα μυνήματα για τις επιτυχίες αυτών των παραστάσεων και των συναυλιών έρχονται από παντού.

Ο πολύς κόσμος διψά για αληθινή μουσική. Είναι χαρακτηριστική η επιτυχία των μουσικών κέντρων της παραλίας με την αμφιβόλου ποιότητας μουσική που παρουσιάζουν.

Πιστεύομε πως το Ρέθυμνο έχει κοινό αρκετά ανεπτυγμένο και που δύσκολα ικανοποιείται. Οι μεμψιμοιρίες και οι αλληλοοικτιρμοί παρουσιάζονται – και ίσως είναι Ρεθυμνιακό χαρακτηριστικό _ αλλά η ερμηνεία τους είναι υπέρ της αισθητικής ανωτερότητος του Ρεθεμνιώτη. Είναι γνωστό πως στους θεατρικούς κύκλους της πρωτεύουσας και σε γενόμενη ανεπίσημη βαθμολόγηση, το Ρέθυμνο κατατάσσεται στη πρώτη γραμμή των επαρχιακών πόλεων από απόψεως απαιτήσεων και μορφώσεως κοινού.

Νομίζομε λοιπόν πως είναι εξησφαλισμένη η επιτυχία, εκ των προτέρων μιας σειράς συναυλιών, σε πλατύτερα επίπεδα. Για την τελευταία συναυλία άξιοι συγχαρητηρίων, εκτός από τους οργανωτάς, είναι οι εκτελεσταί – νέοι Ρεθεμνιώτες και ιδιαίτερα ο νεαρός συνθέτης Χ. Πραματευτάκης. Οι δίδες Κ.Λιονή, Σ. Μπερνιδάκη πιάνο, η δις Α. Βαρούχα και οι κ.κ. Δημήτρ. Και Ελευθέριος Δαφέρμος, Σ. Βυθούλκας, Κ. Κορωνάκις, Α. Στεφανάκης Βιολιά. Α. Καραολάνης φλάουτο, Γ. Τσαούλης κλαρίνο, Α. Κρούσκος τρίγωνο.

Μια φράση του προγράμματος χαρακτηριστική για την αλήθεια που περιέχει, λέγει ότι «στο έργο αυτό διακρίνουμε καθαρά την ενότητα την οποία κατώρθωσε να πραγματοποιήση ο συνθέτης μεταξύ του εγώ του και του κόσμου».

Πρόκειται για το ΚΟΡΙΟΛΑΝΟ του Μπετόβεν, εις τον οποίον δεν αποτελούν αντιθέσεις ο κόσμος και το εγώ του συνθέτη.

Εμείς προσωπικά, όπως φανταζόμαστε και όλοι όσοι παρηκολούθησαν την συναυλία, θα παρατήρησαν πως το πνεύμα αυτό διέπει και το συμφωνικό ποίημα (Στων καιρών την ανέμη) του Χ. Πραματευτάκη, εις το οποίον και μόνον οφείλεται η πραγματικά ειλικρινής ικανοποίησης των ακροατών.

Είταν ένας γνώριμος τόνος μιας μουσικής που κρύβονταν μέσα μας και που μας την αποκάλυψε ο συνθέτης με μια λυρικότητα που επροκάλεσε ενθουσιώδη χειροκροτήματα.

Στο «Νυχτερινό θρήνο» εξ αντιθέτου – αντίθετα ακόμη και προς τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του οποίου η θυσία για τον άνθρωπο παραλληλίζεται με τη κατάλυση «των νόμων και των γραφών του Ιησού Χριστού» – ο συνθέτης έχει επηρεαστεί από το ομώνυμο διήγημα του Μ. Παπαδαντωνάκη που το χαρακτηρίζει ένα πεσσιμίστικο πνεύμα και μια εγωπάθεια το ολιγώτερον αντιπαθής.

Η σύνθεση είναι φανερό πως είναι ένα καθαρό εγκεφαλικό επίτευγμα.

Πολλές φορές «ο Πόνος και η Απελπισία» οδηγούν στον εγωκεντρισμό και χρειάζεται δύναμη Προμηθέα για να δεχτεί κανείς, με «στωικότητα» και με απέραντη αγάπη για τον πλησίον το μαρτύριο.

Θα είναι ευχής έργον αν ο Σύλλογος Δ.Κ.Τ. μαζύ με τους εκλεκτούς νέους που απαρτίζουν την Συμφωνική ευρύνουν το κύκλο της δράσεως των. Το Ρέθυμνο τους έχει ανάγκη.