ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 1977

 

Του ΔΗΜ. ΑΕΤΟΥΔΑΚΗ

 

Αυτές τις μέρες, τις γεμάτες από δοξασμένες μνήμες έπεσε στα χέρια μου, τυχαία ένα δελτάριο που είχε αποσταλεί από το Αλβανικό μέτωπο στη Κρητική Επιθεώρηση. Το δελτάριο, γραμμένο από τον τότε νεαρό υπαξιωματικό Πέτρο Κουφάκη, φανερώνει τον παλμό και το φρόνημα των παλληκαριών εκείνων που κράτησαν την τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδος πάνω στα χιονισμένα βουνά της Β. Ηπείρου σε στιγμές τραγικές για την ανθρωπότητα.

Μέσα στη κλαγγή των όπλων και κάτω από το φοβερό σφυροκόπημα των οβίδων, οι φαντάροι μας έβρισκαν λίγες στιγμές πνευματικής ανάτασης για να γράψουν τις σκέψεις τα όνειρα, τις ελπίδες και τους καυμούς τους.

Λέξεις αγάπης, λέξεις εθνικής έξαρσης το κάθε γράμμα που γραφόταν στη ρίζα κάποιου χιονισμένου θάμνου, κάτω από κάποιο παγωμένο τσαντίρι, μέσα στη συννεφιασμένη νύκτα.

Γράμματα συγκινητικά, γεμάτα πίστη, ελπίδα εθνικό παλμό, ενθουσιασμό και πατριωτική θυσία. Κανένα παράπονο, καμιά λιποψυχία.

Κανένας υπαινιγμός εθνικής μειοδοσίας δεν θα βρη κανείς σε αυτά τα γράμματα που πρέπει κάποτε να γίνουν τόμοι και να διαβαστούν από όλους τους Νέους.

Μικρό μου την αγάπη σου έχω στη μάχη θάρρος – Έτσι γράφει ο νεαρός στρατευμένος φαντάρος μας στο δελτάριο του που παρακαλεί να δημοσιευθή στην Κρητική Επιθεώρηση για να το διαβάση η καλή του.

Αλήθεια τι φυλακτό και τι δύναμη αποτελούσε η αγάπη κι ο φλογερός έρωτας στους μαχόμενους μας.

Ο έρωτας και η πίστη για την νίκη ήσαν τα βασικά όπλα της στρατευμένης Νεολαίας μας που κινηγούσε τον απρόσκλητον εισβολέα πάνω στις χιονισμένες κορφές της Πίνδου.

Η πίστη στην πατρίδα και στη Λευτεριά ήσαν τα τρομερά πολεμοφόδια που έκαναν τα παλληκάρια μας τιτάνες και λιοντάρια μέσα στην κοσμοχαλασιά του πιο φοβερού πολέμου.

Δεν έχασαν ποτέ το κουράγιο τους, ούτε την ψυχή τους μέσα στις τραγικές εκείνες ώρες.

Με το χέρι στη σκανδάλη, με τις αισθήσεις σε επαγρύπνηση οι στρατιώτες μας εύρησκαν το χρόνο και την χιουμοριστική τους διάθεση για να σατιρίζουν και τον εχθρό και το πόλεμο. Γράφει λοιπόν σε αυτό το χιουμοριστικό τόνο ο νεαρός μας Πέτρος Κουφάκης:

  • Φοβούμαι τώρα πού΄ φυγα

πως θά΄ βρης άλλο ταίρι

όσο φοβάται ο Ιταλός

το Κρητικό μαχαίρι..

..Και συνεχίζει..

  • Αν θέλης έχε υπομονή

κανένα μήνα ακόμη

για να στεφανωθούμενε

μικρό μου εις τη Ρώμη.

 

Αίμα, σκοτωμένους και δάκρυα συμφορές οι συνέπειες. Ορφανά γκρεμισμένα σπίτια κατεστραμένες πολιτείες φωτιές, καπνός, χαλάσματα η πατρίδα μας. Μα πάνω από αυτά, στέκει φωτεινό μετέωρο το ανεπανάληπτο θαύμα της Αλβανίας. Το θαύμα που δημιούργησε η δοξασμένη Νεολαία μας που με το θάρρος και την πίστη στην ψυχή της, κέρδισε την νίκη.

Γαλουχημένη με τα ιδανικά της φυλής μας, συνεχίζοντες την δοξασμένη παράδοση του ελληνισμού κατόρθωσαν λίγοι και άοπλοι αυτοί να συντρίψουν ένα από της Ευρώπης και να δώσουν ένα σκληρό μάθημα στους εραστές της βίας. Αναπτέρωσαν το πεσμένο ηθικό της Ευρώπης και στους μαχόμενους Λαούς. Αυτοί ήσαν οι νέοι του 1940 που πήραν τις αήτητες σημαίες μας και τις έφεραν νικηφόρα στα πεδία των μαχών. Κράτησαν ψηλά το κεφάλι και πολέμησαν σαν Έλληνες. Τιμή και δόξα ανείκουν στα παλληκάρια εκείνα. Δάφνινα στεφάνια στις μνήμες εκείνων που έπεσαν μαχόμενοι.

Θαυμασμός και σέβας σ΄ αυτούς που έμειναν για να μας θυμίζουν τις δοξασμένες εκείνες μέρες.

Τιμή και δόξα σ΄ αυτούς που πολέμησαν με παλληκαριά και κράτησαν με δέος, αμετάβλητες τις εικόνες του εθνικού μεγαλείου και τις μεταφέρουν με το λόγο και τα γραπτά τους, στους νεώτερους.

Σ΄ αυτούς που και ο Πέτρος Κουφάκης που κατόρθωσε να επιζήση της κοσμοχαλασιάς εκείνης και ώριμος πια, να μας θυμίζει τις ιστορικές εκείνες ώρες τις γεμάτες από δόξα και αίμα.

Αφήστε μια απάντηση