Όσο ερευνούμε το ιστορικό παρελθόν του Ρεθεμνιώτικου Καρναβαλιού τόσο ανακαλύπτουμε μορφές και στοιχεία που δείχνουν πόσο σημαντική ήταν για την τοπική κοινωνία η διοργάνωσή του.

Και πόσοι ήταν εκείνοι οι αφανείς ήρωες που έδωσαν ψυχή στο Καρναβάλι, αλλά δεν τους θυμόμαστε. Περνούσαμε δίπλα τους, χαιρόμαστε την συντροφιά τους, αλλά πού να φανταστούμε πόσο είχαν συμβάλει στην επιτυχία κάθε διοργάνωσης.

Ο Γιώργης Δεληγιώργης ήταν μια από τις πιο συμπαθητικές παρουσίες του τόπου. Και το μαγαζί του από τα στέκια των παλιών Ρεθεμνιωτών.

Ο πατέρας του είχε το μαγαζί λίγο πιο πέρα από το γνωστό της πλατείας 4^ων Μαρτύρων. Ένα μπακάλικο που εξασφάλιζε την επιβίωση της οικογένειας. Δυο γιοι και δυο κόρες ήταν η ευτυχία τους.

Μεγαλώσανε τα παιδιά κι έγιναν καθένα ξεχωριστά μια σημαντική μονάδα στην τοπική κοινωνία.

Ο Μανόλης ήταν η δόξα των γηπέδων και ο Γιώργης λάτρευε τη μουσική.

Γι’ αυτό και έγινε αχώριστος φίλος με το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Μπάμπη Πραματευτάκη.

Ο Γιώργης έπαιζε ακορντεόν αλλά εκεί που σε ταξίδευε ήταν παίζοντας φυσαρμόνικα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ήταν περιζήτητος στην παρέα και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει από τις καντάδες.

Ο ίδιος μπεσαλής με τους φίλους, φιλότιμος μέχρι υπερβολής αφοσιωμένος σε ότι υποστήριζε, για ένα πράγμα δεν μπορούσε κανένας να τον ψέξει. Για την απόλυτα σταθερή στάση του ακόμα και στην ιδεολογία του.

Θυμάμαι όταν ερχόταν να μου φέρει παλιές φωτογραφίες για τα αφιερώματα της εφημερίδας, μου έλεγε πάντα:« Μη ξεχάσεις να βάλεις και μια με τον Κεφαλογιάννη».

Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και ο Γιώργος, είχε τις λαμπερές και λιγότερο φωτεινές πλευρές του. Μπορεί σε κάποια ζητήματα να ήταν υπερβολικός. Μπορεί κάποιες φορές να προκαλούσε η ανάγκη του να κρατήσει την επιχείρησή του με κάτι περισσότερο, που να ενδιαφέρει κυρίως το μικρόκοσμο. Ποτέ όμως δεν έβλαψε ούτε πίκρανε κανέναν.

Ήταν τόσο καλός και τόσο τρυφερός με τους συμπολίτες του. Πόσες φορές δεν έβαλε παραμάσχαλα στη φτωχή μάνα μια καραμούζα για να παίξει το ορφανό της. Πόσες φορές δεν ανακούφισε την πείνα απλών ανθρώπων, χωρίς ποτέ να δώσει δικαίωμα σε κανέναν να καταλάβει την αγαθοεργία του. Σε πόσα ιδρύματα δεν έδινε παιχνίδια χωρίς να το ξέρει κανένας. Μερικές φορές μου θύμιζε αθώο παιδί. Είχε μια αγνότητα που δεν αργούσες κουβεντιάζοντας μαζί του να το ανακαλύψεις. Τον πείραζε το άδικο και δεν το ευλογούσε.

Αυτό όμως που θα έπρεπε να ξέρουμε και -ας είναι καλά- από το Μπάμπη τον Πραματευτάκη πληροφορηθήκαμε, είναι ότι ο Γιώργης Δεληγιώργης ήταν ο χορηγός του πρώτου επί Περιηγητικής Καρναβαλιού.

Ο ίδιος πλήρωνε τα υλικά για το άρμα που σατίριζε την πορεία του πολιτισμού. Κι επειδή ήταν της μόδας το ΒΙC δημιουργήθηκε η ιδέα να ζητήσουν από την εταιρεία να στηρίξει το Καρναβάλι του Ρεθύμνου, αφού διαφήμιζε το άρμα ένα προϊόν της. Δυστυχώς όμως το αίτημα μάλλον παράπεσε σε κάποιο δοχείο απορριμμάτων. Χορηγία δεν ήρθε από την BIC, αλλά τουλάχιστον ο Γιώργης με την προσφορά του συνέβαλε στην επιτυχία εκείνης της πρώτης διοργάνωσης.

Βέβαια το Καρναβάλι δεν είχε πάντα την τύχη να στηρίζεται από χορηγίες.

Και η Περιηγητική έκανε ότι μπορούσε για να ευαισθητοποιήσει τους Ρεθεμνιώτες.

Ακόμα και με δημοσιεύματα στον τύπο. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω που εντοπίσαμε σε τοπικές εφημερίδες του 1963.

«Ανακοινούμεν ότι δια την επικείμενην εορτήν του Καρνάβαλου, κατεβλήθη πάσα δυνατή προσπάθεια ινα και εφέτος διοργανωθεί η εκδήλωσις αυτή ει την πάλιν μας. Επελήφθησαν τα σχετικά τεχνικά προβλήματα δια την πραγματοποίησίν της, υπολείπεται δε η εξεύρεσις χρημάτων, άνευ των οποίων θα ματαιωθεί αναγκαστικώς η εορτή.

Η επιτροπή».

Πόσοι ανταποκρίθηκαν δεν ξέρουμε ακριβώς. Πιο εύκολα ήταν τα πράγματα όταν επρόκειτο για γεύματα. Με μια λαμαρίνα ψητό, με ένα ταψί γλυκό έκανε καθένας το πρεπούμενο. Για χρήματα όμως δεν υπήρχε μεγάλη προθυμία. Ήταν επίσης δύσκολες εποχές. Τι να κάνει ο κόσμος;

Ο Γιώργης Δεληγιώργης όμως δεν σταματούσε να στηρίζει τον κορυφαίο αυτό θεσμό Και το μπαλκόνι του έμενε ιστορικό, καθώς φιλοξενούσε πάντα τις αρχές για να γίνει η τελετή της προσφώνησης και αντιφώνησης του Καρνάβαλου. Βέβαια αργότερα το χρησιμοποίησαν και πολιτικοί ακόμα και πρωθυπουργοί για προεκλογική ομιλία. Κοιτούσε αργότερα τις φωτογραφίες αυτές ο Γιώργης και κουνούσε το κεφάλι με νοσταλγία.

Ο σπάνιος αυτός άνθρωπος που είχε τόσο γενναιόδωρη καρδιά ποτέ δεν έκλεισε την πόρτα του στις ανάγκες της πόλης.

Σε μια μεγάλη διοργάνωση που έφερε και πάλι την πόλη στο προσκήνιο έτυχε να απουσιάζουν οι παράγοντες που θα πλήρωναν την ορχήστρα όπως είχαν υποσχεθεί. Γύριζαν λοιπόν οι συνήθεις ταλαίπωροι που τραβούσαν όλη τη «λάντζα» της διοργάνωσης και τα «άκουγαν» κι από πάνω γύρω γύρω να βρουν άκρη. Κινδύνευε η πόλη να ρεζιλευτεί. Και τότε ο Γιώργης έβαλε βαθειά το χέρι στην τσέπη. Βέβαια αργότερα του αποδόθηκαν τα χρήματα που δάνεισε, αλλά εκείνη τη δύσκολη ώρα δεν σκέφτηκε παρά την αξιοπρέπεια της πόλης και την ανάγκη να στηρίξει τους ανθρώπους, που χωρίς να φταίνε θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη δίκαιη απαίτηση να πληρωθούν άμεσα, όσοι εργάστηκαν για εκείνη τη συναυλία.

Αυτός ήταν ο Γιώργος Δεληγιώργης. Ένας αγνός Ρεθεμνιώτης. Ένας υπέροχος άνθρωπος.