Το μικρό τυπογραφείο των «Ρ.Ν.» στα πρώτα δειλά βήματα της εφημερίδας, εξυπηρετούσε και άλλες ανάγκες εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα. Αναγγελίες μνημοσύνων, κάποιες ανακοινώσεις που ήταν μια ανάσα, καθώς το μεροκάματο δεν έβγαινε κι εύκολα. Με το χειροκίνητο λοιπόν πιεστήριο φύλλο τύπωνε ο Γιάννης Χαλκιαδάκης για να εκτελέσει τη μικρή παραγγελία.
Και το σημαντικό είναι ότι τις περισσότερες φορές έλεγε κι ευχαριστώ στον πελάτη για την προτίμηση. Ε, δεν του πήγαινε η καρδιά να πάρει λεφτά από αναγνώστη. Ήταν και δύσκολες εποχές.
Δύσκολες εποχές ήταν για όλους, αλλά ο Γιάννης Χαλκιαδάκης κάπου δεν το είχε συνειδητοποιήσει στον εαυτό του όσο και αν βίωνε και ο ίδιος τις συνέπειες από τη γαλαντομία του αυτή. Αλλά η ιδεολογία κάπου σε καλύπτει. Και νιώθοντας υπερούσιος πάντων, γιατί έχεις ένα σκοπό στη ζωή σου, ξεχνάς τον εαυτό σου και τις ανάγκες του.
Αυτό που δεν ξεχνούσα ήταν το γλυκό που έστελνε κάθε πρωί στην Άβα και στον Μανόλη του με τον Άρη το μικρό βοηθό του και σημερινό παράγοντα σημαντικό, που έκανε τα θελήματα όταν δεν είχε σχολείο.
Πέρασαν τα χρόνια, πήρε την ανιούσα η εφημερίδα συνέχιζε τις δραστηριότητές του το τυπογραφείο που είχε για ένα φεγγάρι το εξαίρετο εκείνο τεχνίτη τον Γιώργη Λαγουδάκη και ο εξοπλισμός άρχισε να βελτιώνεται.
Ένα πρωινό καταφθάνει ο υιός Χακιαδάκης στο γραφείο του πατέρα με δύο νεαρούς φίλους του ζητώντας από το γεννήτορα για πρώτη φορά μια χάρη. Να δώσει ευκαιρίες στους φίλους του για μια επαγγελματική σταδιοδρομία.
Εκείνο που σκέφτηκε ο πατέρας του να του θυμίσει στην αρχή, είναι ότι δεν είχε θεσμική ιδιότητα για να διορίζει κιόλας. Αλλά ο Μανόλης δεν τον απασχολούσε ποτέ με αιτήματα. Μια φορά κι αυτός ζήτησε κάτι που δεν αφορούσε τον ίδιο. Γιατί να του «χαλάσει την καρδιά;»
Έριξε τη ματιά του πιο προσεκτικά στους νεαρούς, που γνώριζε βέβαια, αλλά τώρα επρόκειτο για το μέλλον τους. Ήθελε να ζυγίσει κάπως τις ικανότητές τους.
Αμέσως έκανε τις επιλογές και βόλεψε καταστάσεις γιατί έπεσε σε καλή στιγμή. Ο Μανόλης όμως πνιγόταν. Ένας από τους φίλους, και μάλιστα ο πιο κοντινός έμενε στην άκρη. Για ΄κείνον τίποτα λοιπόν;
Ο πατέρας καταλάβαινε την αγωνία του γιού του αλλά του άφηνε την έκπληξη για το τέλος.
Και όταν τον ρώτησε για μια ακόμα φορά ο γιος τι θα γίνει με τον φίλο του, εκείνος του είπε με ένα ύφος μυστηριώδες σαν να έβλεπε κάτι μελλοντικό και ενδιαφέρον.
«Ο Βαγγέλης του είπε θα μείνει κοντά μου».
Ούτε και στην περίπτωση αυτή πρόδωσε το Γιάννη Χαλκιαδάκη η οξυδέρκειά του.
Ο Βαγγέλης Σφακιανάκης ξεκίνησε από το τυπογραφείο της οδού Χατζηγρηγοράκη. Αλλά έδειχνε από νωρίς ένα πάθος για τη δουλειά κι αυτό δεν έπαψε να το συνδαυλίζει ο εργοδότης του, δίνοντάς τους διαρκώς ευκαιρίες για ενημέρωση και κατάρτιση.
Έτσι γεννήθηκε η ΓΡΑΦΟΤΕΧΝΙΚΗ που δεσπόζει στο χώρο της έντυπης εποκοινωνίας.
Κι ο Βαγγέλης εξελίχθηκε στο σημαντικότερο στέλεχος της εταιρείας πια, που από το 2000 έχει πιστοποιηθεί με σύστημα διασφάλισης ποιότητας ISO από τον ΕΛΟΤ και έπονται νεότερες.
Είναι ο «εγκέφαλος» της επιχείρησης που λειτουργεί σύστημα on-line για άμεση πρόσβαση και έλεγχο σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διδικασίας. Και απασχολέι αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων απόλυτα καταρτισμένων που εμπιστεύονται περισσότερες από 1000 μικρές επιχειρήσεις της Κρήτης και της υπόλοιπης Ελλάδας, για τη καθημερινή παραγωγή και εκτύπωση των εντύπων τους.
Οι μαθητές των σχολείων, που κατά τμήματα μας επισκέπτονται, γνωρίζουν καλά τη ΓΡΑΦΟΤΕΧΝΙΚΗ.
Για όσους δεν είχαν ακόμα αυτή την εμπειρία, τολμάμε μια μικρή σκιαγράφηση, γιατί το θαύμα της σύγχρονης τεχνολογίας δεν αποδίδεται με απλές περιγραφές.
Η πρώτη αίσθηση που κυριαρχεί πλησιάζοντας είναι ότι έχεις ξεφύγει από την οχλοβοή της πόλης και βρίσκεσαι σε ένα χώρο δημιουργίας.
Η Βενετία Πολυχρονοπούλου και η Διαμαντούλα Λελεδάκη, που έχω ζήσει από κοντά και δηλώνω ευτυχής γι΄αυτή τη συνεργασία, είναι οι πλέον κατάλληλες για να σε προδιαθέσουν ακόμα πιο ευνοϊκά για όσα θα αντικρίσεις.
Ανεβαίνοντας σε υποδέχεται μια θέα μαγευτική. Θυμάμαι στο διάστημα που λειτουργούσαν και τα δικά μας τμήματα στο χώρο, ένιωθα ευτυχή που είχε το γραφείο θέση έτσι που να μη με ξελογιάζει εκείνη εξαιρετική θέα με φόντο το Κρητικό πέλαγος.
Ο χώρος της φωτοσύνθεσης απαιτεί το σεβασμό του επισκέπτη. Γιατί όλο το τιμ είναι απασχολημένο μπροστά στους υπολογιστές για να δημιουργήσει το καλύτερο.
Η Βιργινία Κλειδή και η Μαρία Τρουλινού είναι οαλιές μου γνώριμες απο τη Χατζηγρηγοράκη. Άριστες στη δουλειά τους και άκρως υπομονετικές . Αυτό που χρειάζεται ο απαιτητικός επισκέπτης όταν έχει στο νου του αυτό που όμως δεν μπορείι να το εκφρράσει, αλλά βλέπει σε λίγο μπροστά του στον υπολογιστή και αισθάνεται την ικανοποίηση ότι ο χρόνος και η επιλογή του δεν πήγαν χαμένα.
Αυτό ισχύει και για όλους τους συνεργάτες που θα μου συγχωρήσουν την αναφορά μόνο στη λεζάντα, καθώς είναι τόσοι πολλοί.
Και σε μια γωνιά του ισογείου, σε περιποιημένες προθήκες δεσπόζουν οι εκδόσεις της ΓΡΑΦΟΤΕΧΝΙΚΗΣ που αποδεικνύουν και του λόγου περί ποιότητας το αληθές και σίγουρα θα σας έχει δοθεί πολλές φορές η ευκαιρία να το διαπιστώσετε.
Εκεί στηην αυλή όμως δεν μπορεί ένας συνεργάτης παλιός να μη σταθεί λίγο και να θυμηθεί το γλέντι που γίνεται με ευκαιρία μιας γιορτής.
Ενώ οι βάρδιες συνεχίζουν τη δουλειά, κάποιοι αναλαμβάνουν εθελοντικά την προετοιμασία. Και στρώνεται τραπέχι υπαίθριο όταν ο καιρός το ευνοεί, που αφήνει κάθε φορά εποχή.
Κάπως έτσι προκόβει μια επιχείρηση δεν νομίζετε και εσείς; Όταν ο εργαζόμενος νιώθει δικό του το χώρο, όταν ξέρει ότι έχει περιθώρια να ονειρευτεί καθώς έχει μια σταθερή και σίγουρη δουλειά. Όταν σε μια δύσκολη ώρα μπορεί να έχει μια προκαταβολή μισθού. Τι άλλο να επιθυμήσει ένας εργαζόμενος στις τόσο δύσκολες εποχές που ζούμε; Κι όλη αυτή η σιγουριά γίνεται κινητήριος δύναμη που οδηγεί την επιχείρηση όλο και ψηλότερα. Εκεί που της αξίζει…
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ