ΑΠ’ΟΣΑ ΘΥΜΟΥΜΑΙ
Προ σαράντα ετών ήλθα στο Ρέθυμνο, για πρώτη φορά.
Τότε ήμουν νέο. Τώρα είμαι γέρος. Τότε ήμουν ξένος έπειτα έγινα
ντόπιος.
Θα σημειώσω πως είδα το Ρέθυμνον τότε που το βλέπω τώρα, για να
καταλάβουν οι διάφοροι «γκρινιάρηδες» πως δεν έχουν δίκαιο να
παραπονούνται πως πάει – δήθεν- ίσα πίσω, γιατι έχει πολλές
προόδους.
Σαν ξένος, έμεινα στο ξενοδοχείο «των Ξένων» του μακαρίτη του
Μανώλη Χατζηδάκη, που είναι και τώρα στο λιμάνι.
Τότε ήτο και το «Αρκάδι» τώρα βλέπω πολλά, μερικά μάλιστα λέγονται
και «τουριστικά».
Από Ξενοδοχειακής λοιπόν απόψεως, βλέπω σοβαράν πρόοδον. Το
πρωί τότε ζήτησα ένα λούστρο, να γυαλίσω τα παπούτσια μου,
αλλ’επληροφήθην πως μόνο κάθε Κυριακή εμφανίζονται γιατι τις
καθημερινές ασχολούνται σε άλλες δουλειές.
Τώρα βλέπω μεγαλοπρεπή, ευπρεπή και συστηματικά στιλβωτήρια, σε
πολλά μέρη της πόλεως. Δια λόγους υπηρεσιακούς έπρεπε να πάω στο
Πέραμα.
Εζήτησα ένα αμάξι. Το μοναδικό αμάξι γιατί ήτο ένα όλο κι όλο.
Εζήτησα τον αμαξά και παρουσιάσθη ενας λεβέντης – γέρος ευπρεπώς
ντυμένος με κρητικό ένδυμα, με το κλασσικό φέσι, με κάπως ειρωνικό
βλέμμα και αυτός ήτο ο μακαρίτης Γιωργάκης Λάριος που μου τον είπαν
με κάποιο «παρανόμι».
Όταν ου είπα ότι τον ήθελα κι ότι έπρεπε να φύγομε αμέσως, με κοίταξε
προστατευτικώς- ίσως και ειρωνικά – και μου είπε πως η διαδρομή
είναι μεγάλη- 24 χιλιόμετρα πως πρέπει να ετοιμασθεί ν’αχεροταϊσει τα
άλογα να τους βάλει και «ζέμι» και να φύγωμε την επομένην.
Η διαδρομή των 24 χιλ. μέχρι Περάματος ήτο μεγάλη για την εποχή
εκείνη και χρειάζετο ιδιαιτέρα προπαρασκευήν .
Αφού δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς συνερμοφώθην εις τας υποδείξεις
του.
Κοίταξετε τώρα τη σημερινή συγκοινωνία και θα με δικαιώστε που λέω,
πως δεν έχουν δίκο οι μεμψίμοιροι και «γκρινιάρηδες» εκ των
συμπορλιτών, που νομίζουν πως δεν υπάρχει καμία πρόοδος στο
Ρέθυμνο παρά όλα πάνω ίσα πίσω.
«Ενας Παλαιός»