Τα «άνθη του Κακού»

Ευτυχώς , ευγενικέ αναγνώστη, «τα άνθη του Κακού», διακρίνονται και ο κόσμος αναγνωρίζει τους
συνεργάτες του Κακού. Ο παγκάκιστος όμως εχθρός του ανθρώπου επινόησε την αστυφιλία και τις
μεγάλες σύγχρονες πόλεις, για να μην μπορείς να βρεις άκρη και να ελέγξεις σε ποιους
εμπιστεύεσαι ακόμα και τη ζωή σου. Ενδιαφέρονται, άραγε, οι πολλοί να φυλάγουν τον εαυτό τους
και να μην τον καταστρέφουν;
Ένας σύγχρονος Ιάπων ερευνητής ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι ενενήντα εννέα στους εκατό είναι
βλάκες. Δεν μας λέει όμως με ποιο κριτήριο κάνει αυτή τη διάκριση. Ίσως αφήνει τον κόσμο, να βρει
το δικό του κριτήριο. Το δικό μου κριτήριο της βλακείας είναι η αυτοκαταστροφή. Ο καταστρέφων
τον εαυτό του ανήκει στους πολλούς. Ένας μόνο στους εκατό ακολουθεί το δρόμο που αρέσει στο
Θεό, που είναι ο δρόμος της ζωής. «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή», λέει ο Κύριός μας και
Θεός μας Ιησούς Χριστός!
Στα μικρά μέρη ξέρεις ποιοι είναι οι ψεύτες, κλέφτες και το κακό συναπάντημα και τους
αποφεύγεις. Το άλογο στην πηγή εμπιστεύεται στην ικανότητά του να διακρίνει το καθαρό νερό και
στον κύριό του που στέκει δίπλα του και το ενθαρρύνει με ήσυχο σφύριγμα, για να πιεί. Και πάλι
περιμένει ν’ ακούσει το ένστικτό του. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιους εμπιστευόμαστε την
ζωή μας την εποχή αυτή, που ο τρόμος διαλύει τα πάντα και ακινητοποιεί τον κόσμο; Σε ποιους
εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους τα αθώα θύματα της εγκληματικής  αδιαφορίας και του ενδεχόμενου
δόλου για τα οποία πενθεί όλος ο κόσμος;
Τι προσφέρει η Εκκλησία στον κόσμο;
Αναρωτιούνται πολλοί που δεν πιστεύουν στο Χριστό και δεν είναι μέλη της Εκκλησίας, τι
προσφέρει η Εκκλησία στον κόσμο. Μια παρόμοια ερώτηση έκαναν στην Αμερική, στον Τζων
Κένεντυ, τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον ρώτησαν για την πατρίδα, τί προσφέρει στους
πολίτες η πατρίδα. Ο Τζών Κένεντυ αντί απάντησης τους προέτρεψε, να αναρωτηθούν τί
προσφέρουν οι ίδιοι στην πατρίδα τους.
Το παράδοξο είναι ότι πολλοί ρωτούν για θέματα πνευματικά, όπως είναι η πατρίδα, η πίστη κ.ά.
μόνο από περιέργεια, ενώ δεν τους ενδιαφέρουν ούτε θέλουν να ξέρουν. Συνήθως ρωτούν και
απαντούν στα ερωτήματά τους άνθρωποι που δεν έχουν ούτε την πείρα ούτε τη γνώση και ακόμα
περισσότερο, δεν έχουν πίστη, προκειμένου για την Εκκλησία.
Αγνοούν ότι η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι κοινωνική. Εκείνοι που επιθυμούν να προσφέρουν
κοινωνικό έργο, μπορούν να το πράξουν με τις Ενώσεις που έχουν αυτό το σκοπό. Ο σκοπός της
Εκκλησίας δεν είναι κοινωνικός, αν και η Εκκλησία προσέφερε και εξακολουθεί να προσφέρει
κοινωνικό έργο, όμως η αποστολή της είναι να αγιάζει τον κόσμο, με τα μυστήρια , την προσευχή
κοινή και ατομική, τη λατρεία και τη  χριστιανική διδασκαλία.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πια ότι ο άνθρωπος δε χρειάζεται μόνο υλικά μέσα για να ζήσει . Θέλει να ζει
χωρίς άγχος και ανησυχία για τη ζωή του. Θέλει να ζει με ειρήνη, που δεν υπάρχει όταν διώκεται το
πνεύμα, όπως γίνεται σήμερα, που η Εκκλησία, στην πραγματικότητα είναι υπό διωγμόν.
Τί να κάνουμε, ρωτούν πολλοί. Πραγματικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μακριά από το Θεό. Ο όσιος
Μάρκος ο ασκητής γράφει: «Όταν λύσαι θέλεις πράγμα εμπεπλεγμένον, ζήτει περί αυτού τί τω Θεώ
αρέσκει, και ευρήσεις αυτού την λύσιν επωφελή». «Εν οίς αν πράγμασι ευδοκεί ο Θεός, εν τούτοις

και πάσα η κτίσις υπηρετεί. Εν οίς δε αυτός αποστρέφεται, ομοίως και η κτίσις αντιτάσσεται.»
(Φιλοκαλία, 1 ος τόμος, σελ.123)/

«Με λιγότερα πάς μακρύτερα»
Οι Έλληνες είμαστε ολιγαρκείς από την αρχαία παράδοση ακόμα. Το μέγεθος δεν μας εντυπωσίασε
ποτέ ούτε μας ελκύει. Όταν ένας Ισπανός ποιητής είδε τα δημόσια κτίρια στην Αθήνα, που δε
διαφέρουν από τα άλλα του έκανε εντύπωση. Εμείς στην Ισπανία, είπε, τέτοια κτίρια δεν έχουμε
ούτε στις μικρές πόλεις. Οι Έλληνες έχουμε ξεχωριστή λέξη για το ωραίο στο μικρό μέγεθος. Το
ωραίο στο μικρό το λέμε "χαριτωμένο". Το πολύ προκαλεί απέχθεια. Θυμάστε το στίχο του
δημοτικού τραγουδιού, "Μπιζέρισα, μωρ' μάνα, μαντήλια να κεντώ."
Ακόμα και στο φαγητό, η λιγοφαγία είναι προτιμότερη απ΄ την πολυφαγία. Πώς να τρώμε, άραγε,
λίγο; 'Ενας τρόπος είναι να μην αφήνουμε το στομάχι άδειο για πολύ, για να μην πέφτουμε κατόπιν
ασυγκράτητοι στο φαγητό. Ένα παράδειγμα, αντί να τρώμε ένα πορτοκάλι στην "καθισιά", να τρώμε
ένα "φιλί" ή μερικές ρόγες σταφύλι, κάθε φορά, για να "σπάμε" την πείνα. Τα φρούτα μπορούμε,
ίσως, να τα τρώμε έτσι. Δεν εμπίπτουν στα "τσιμπολογήματα". Ένα κομματάκι φρούτο, δεν είναι
όπως τα γλυκά, οι πίτες, τα κουλούρια κ.ά.
Στη φιλοσοφία και στην Τέχνη το μικρό είναι πιο ωραίο από το μεγάλο. Η αγάπη του μικρού, είναι
αρετή των Ελλήνων. Οι Έλληνες αγαπάμε το μικρό και το θεωρούμε στοιχείο της καλαισθησίας. Η
συντομία του ύφους είναι ένα από τα στοιχεία του ωραίου. Όταν ένας έβγαλε λόγο και άρεσε σ'
αυτούς που τον άκουσαν, του είπαν: "Δεν ξέρουμε, τί είπες. Αλλά είπες λίγα." Παραθέτουμε
μερικούς στοίχους από τον «Φιλέλληνα», το ποίημα του Καβάφη, για την προτίμηση του μικρού:
Φιλέλλην
Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει./Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής./Το διάδημα καλύτερα
μάλλον στενό·/εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.
mlvardospot.blogspot.com