ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1977
Με πραγματική άδολη λύπη πληροφορήθηκε η κοινωνία της πόλης
μας τον θάνατο του συμπολίτη εκλεκτού υφασματεμπόρου Νίκου
Ηλιάκη.
Ο θάνατος έκρουσε την πύλη της ζωής του ξαφνικά το περασμένο
Σάββατο με μία περίεργη και καλπάζουσα ίωση, η οποία εκτύπησε τον
εκλιπόντα στον εγκέφαλο δημιουργώντας μια καλπάζουσα οξεία
κατάσταση της υγείας του.
Παρά τας προσπάθειας των γιατρών του Ρεθύμνου και παρά την
κλήση ιατρών από την Αθήνα δυστυχώς δεν κατορθώθηκε να σωθή από
την καλπάζουσα σε εξέλιξη επιδείνωση της καταστάσεώς του.
Έτσι χθες Δευτέρα και ώρα 3.30 μ.μ. και σε ηλικία 45 ετών άφησε
την τελευταία του πνοή στα χέρια των οικείων του που εναγωνίος
παρακολούθησαν την μοιραία πορεία του αγαπητού τους Νίκου προς τον
θάνατο.
Ο Νίκος Ηλιάκης υπήρξε ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας.
Ξεκίνησε μικρό παιδί για την βιοπάλη και σιγά-σιγά από υπάλληλος
υφασματεμπορικού κατέλαβε μια από τις τιμητικώτερες θέσεις μεταξύ
των υφασματεμπόρων της πόλης μας.
Με την απώλεια του Νίκου Ηλιάκη η εμπορική οικογένεια του
Ρεθέμνου εφτώχηνε κατά ένα ακόμη εκλεκτό συμπολίτη.
Η εφημερίδα μας, η οποία εγνώριζε και παρακολούθησε την
ανοδική επαγγελματική πορεία του συλλυπείται τους οικείους του και
τους εύχεται ταχείαν την από Θεού παρηγορίαν.
Επικήδειος από τον κ. Μαν. Κούνουπα
Δεν μπορεί ακόμα ο νους να το χωρέσει κι η σκέψη δεν νογά πως
δεν είσαι πια ανάμεσά μας αγαπημένε φίλε…
Δύσκολο πολύ δύσκολο να το πιστέψουμε όλοι εμείς οι ειδικοί κι οι
φίλοι του που μαζωχτήκαμε ξαφνικά κι αναπάντεχα γύρω στη θανή
σου…
Η ευγενική και χαρούμενη παρουσία σου, η αισιόδοξη θωριά σου, ο
καλοσυνάτος και συμπονετικός σου λόγος, η προθυμία σου ν’
απλουστεύεις τα προβλήματα της ζωής τα δικά σου και τα δικά μας, να
ποιο ήταν τα πολύτιμά σου χαρίσματα.
Σκορπούσες δύναμη και ζωντάνια κι άνοιγες τα παραθύρια της
απελπισίας με ζωογόνες ελπίδες πως όλα μπορεί να πάνε καλά…
Κοιτάζοντας το καθάριο, χαμογελαστό, καλωσυνάτο σου πρόσωπο
αντλούσαμε δύναμη και πίστη και νοιώθαμε πως η ζωή μ’ όλες της τις
αναποδιές και μ’ όλα της τα κακοπαθήματα, είναι, πρέπει νάναι πάντοτε
ένα πανηγύρι, ένα ξεφάντωμα χαράς…
Είχες το ανεκτίμητο αυτό χάρισμα, το ξεχωριστό χάρισμα να
σκορπάς τον αέρα της εμπιστοσύνης και της αισιοδοξίας που τόσο
τάχωμε όλοι ανάγκη στην εποχή μας…
Έγκαιρα είχες ξεδιακρίνη τν κίνδυνο από την ανέχεια, τη μιζέρια
και την αθλιότητα, που φέρνουν τον ξεπεσμό και τον αφανισμό της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας, γι’ αυτό επιστράτευσες όλες σου τις δυνάμεις
κι αγωνίστηκες να ξεφύγεις από τα πλοκάμια τους και να ανεβάσεις την
οικογένειά σου στο φως μιας ζωής που στερήθηκες και δε χάρηκες στα
παιδικά σου χρόνια.
Σε βλέπω αυτή τη στιγμή μπροστά μου να αχτινοβολεί από
ανθρωπιά και χριστιανική καλωσύνη, αγαπημένε φίλε…
Ποτέ δεν σε παράσυραν τα μίση και τα πάθη, οι μικρότητες και οι
ελεεινότητες.
Πέρασες ανάμεσά μας με αξιοπρέπεια και κοσμιότητα, με ευθύτητα
και εντιμότητα, με φιλοτιμία και σεμνότητα.
Κι απάνω που πήγαινε η ζωή να σου χαμογελάση όλα τέλεψαν.
Ναι όλα τέλεψαν μα στην ουσία δεν τέλεψε τίποτα. Έμεινε στη
θύμησή μας εκείνη η ακατάπαυστη βιασύνη σου, το καλόκαρδο γεμάτο
ειλικρίνεια χαμόγελο, η ζωντάνια σου.
Αιωνία η μνήμη σου ακριβέ κι’ αξεχαστε φίλε…
ΛΙΓΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΟ ΝΩΠΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΗΛΙΑΚΗ
Χαράσσω με συγκίνησι στο άψυχο χαρτί λίγα λόγια, σαν ευχή και
προσευχή, για τον αιφνίδιο θάνατο του Νίκου Ηλιάκη.
Ενώνω την φωνή και την δέησί μου, με την δέησι και σπαραγμό των
πονεμένων δικών του.
Πρόθεσις μου δεν είναι μέσα στις λίγες πτωχικές μου αυτές γραμμές
να μιλήσω για το μυστήριο του θανάτου, γιατί τούτο είναι ακατάληπτο
και ανερμήνευτο, και γνωρίζει μόνον ΕΚΕΙΝΟΣ που υπήρξεν ο νικητής
του θανάτου και χορηγός της ζωής.
Υπάρχουν πτυχές και πλευρές μέσα στη ζωή που καλύπτονται από
πέπλον μυστηρίου και το βλέμμα του ανθρώπου είναι αδύνατον να
ερευνήση και να συλλάβη το πνεύμα του.
Στις περιπτώσεις αυτές ο άνθρωπος πρέπει να σταματά με δέος, και
δακρύβρεχτα μάτια να παρακολουθή την λειτουργία του φαινομένου.
Εντάσεις και διαμαρτυρίες δεν επιτρέπονται, και μόνον θαυμασμός
και σιωπή επιβάλλεται. Εξ’ άλλου Εκείνος που δίδει έχει και δικαίωμα να
λάβη κατά την προσταγή του κανονισμού. Θυμήθηκα τα λόγια του Ιώβ
«Ο Κύριος έδωκεν ο Κύριος αφαίλατο…».
Αλήθεια άλλες οι σκέψεις και αποφάσεις του ανθρώπου, και άλλα
τα Κριτήρια και το θέλημα του Θεού.
Πάντως μια Φάτνη, ένας Γολγοθάς και μια Ανάσταση μας
βεβαιώνουν απόλυτα για την Θεϊκή στοργή και Αγάπη προς τον
άνθρωπο.
Σκοπός και πόθος μου είναι με τα λόγια αυτά και την αγάπη μου, να
ρίξω λίγες σταγόνες παρηγοριάς στα πονεμένα και φωτιασμένα μάτια
Εκείνων που πονούν και σπαράσσουν για τον Νίκο.
Το σκηνικό άνοιξεν και πέρασε παλληκαρήσια και ο Νίκος στο
χώρο του ΑΙΩΝΙΟΥ εκεί που και μεις θα περάσωμεν, και ευρίσκονται
εκατομμύρια ψυχές που μας περιμένουν.
Δεν θα επιχειρήσω να παρουσιάσω το δημιουργικό του έργο σε
αυτόν το στίβο της ζωής, γιατί φοβούμαι ότι, θα τον αδικήσω, και ας
αναλάβουν άλλοι ικανοί να περιγράφουν τον λαμπρό τομέα της
δημιουργίας του.
Εκείνο που θυμούμαι για το Νίκο είναι η καλωσύνη του, η ευγένιά
του, η ντομπροσύνη του, η ικανότητά του και η αφοσίωσίς του στο σπίτι
του και τη δουλειά του.
Δεν τον παρέσυρε ο άνεμος της εποχής μας τον Νίκο, αλλά έμεινε
στα σωστά σκαλοπάτια της λεβεντιάς και ανθρωπιάς.
Το πέρασμα του Νίκο από τη ζωή -σαν φίλος, και συγγενής το
γνωρίζω- δεν άφησε κηλίδες και απαράδεκτες εκκρεμότητες.
Λεβέντης ήτο, λεβέντης πέθανε, και λεβέντικα θα σταθή στη κρίση.
Αφήνει μια βαρειά Κληρονομιά στη στοργική γυναίκα του και τα
παιδιά του και πρέπει να την κρατήσουν σαν Ιερό Κειμήλιο. Αυτό θα
είναι το ωραιότερο μνημόσυνο, αγνό κερί, και θυμίαμα στο τάφο και την
μνήμη του.
Κλείνω το σημείωμά μου αυτό και με τρεμάμενο χέρι σκορπάω
μαγιάτικα λουλούδια προσευχής και Ικεσίας εις τον Ύψιστον ν’
αναπαύση «εν σκηναίς δικαίων» την λευκή ψυχή του Νίκου.
Σκύβω και φιλώ το χέρι της Μητέρας του για το βλαστό που
ανάθρεψε τόσο τέλεια.
ΜΙΧΑΗΛ Κ. ΣΤΑΥΡΙΑΝΑΚΗΣ .
Πρωθιερεύς