31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1916
ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΑΠΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΝ ΤΗΣ ΣΥΡΟΥ
Ο Δημ. Δασκαλάκης, ένα παλληκάρι από το ηρωικό Αρκάδι της Κρήτης, αφού εκρατήθη ένα ολόκληρο μήνα εις τα μπουδρούμια των Αθηνών εδάρη, επροπηλακίθη και εβρίσθη από τα όργανα του τυράννου, έφθασε προχθές εδώ, και αφηγείται ως εξής τα φρικώδη όργια κατά των Βενιζελικών:
«Η σύλληψις μου έγινε το απόγευμα της Παρασκευής 18 Νοεμβρίου, της τραγικής ημέρας που εδόλοφονήθησαν οι Γάλλοι. Το πρωί της ιδίας ημέρα, είχα κατέβει εις τον Πειραιά και είδα τους Γάλλους ν’ αποβιβάζονται γελαστοί. Όταν εγύριζα με το τραίνο είδα τους απαίσιους «επίστρατους’ εν αλαλαγμώ να περιτρέχουν τα χωράφια τα πέραν του Θησείου με το τουφέκι στο χέρι δια να συναντήσου πεζοναύτας Γάλλους, αλλ’ αυτό δεν ήρκει δια να ευχαριστηθούν. Εγιναν τα θλιβερά γεγονότα. Οι «Επιίστρατοι» είχαν σφάξει τους Γάλλους αλλ’ αλλ’ αυτό δεν ήρκει δια να ευχαριστήσουν τον προδότην Βασιλέα, και γι’ αυτό εξεχύθησαν εις τους δρόμους να σφάξουν και τους Βενιζελικούς πολίτας. Εγώ ειργαζόμην ως υπάλληλος εις την υπηρεσίαν της Αγγλικής Πρεσβείας. Ο γραμματεύς της Πρεσβείας επέβη του αυτοκινήτου του το απόγευμα δια να μεταβή εις το σπίτι του, πλησίον του σταθμού Μακρυγιάννη.
Η θέσις μου ήτο πλησίον του Σωφέρ. Εις την οδόν Σταδίου. Πλατείαν Συντάγματος και λεωφόρον Αμαλίας, οπόθεν επέρασε το αυτοκίνητον, χαλασμός κόσμου από τους ταραξίας που είχαν γίνει κύριοι της καταστάσεως. Όταν εφθάσαμεν εις το Ζάππειον αρχίζει το τουφεκίδι εναντίο μας. Αι σφαίρες διεσταυρόνοντο επάνω παο τα κεφάλια μας, και οι κακοποιοί ουρλιάζοντες ως άγριοι εφώναζον : «Νάτοι οι σενεγαλέζοι», «θάνατος στους προπαγανδιστάς».
Μέχρι των στύλων του Ολύμπου Διός μας επυροβολούσαν ακαταπαύστως όταν το αυτοκίνητον εσταμάτησε, μας πλησιάζει ενας ανθυπολοχαγός.
«Ειμαι ο Γραμματεύς της Αγγλικής Πρεσβείας». Ειπεν ο Άγγλος προς τον Αξιωματικόν. Εν τω μεταξύ κατέύθασαν τα πλήθη των «επιστράτων» και των στρατιωτών.
-Λοιπόν τι θέλετε; Ηρώτησε ο Άγγλος.
-Εμπρός ήτο η απάντησις του ανθυπολοχαγού. Και οι ανθρωποφάγοι του έκπτωτου βασιλέως επέπεσαν εναντίον μας. Μου έδεσαν τα χέρια με το ίδιο το ζονάρι μου. Μου εξέσχισαν τη μόνιμον αάδειαν οπλοφορίας. Ο σωφέρ διετάσετο πλέον από αυτούς, μια κάνει περιστρόφου ετέθη υπέρ την κεφαλήν του. Και ο ατυχής δεν ηδύνατο να αρθρώσει λέξιν. Μέσα εις τον αυτοκίνητον ήλθε και εκάθησε δίπλα μας ενας υπενομοτάρχης, ο οποίος εδοκίμαζε την αντοχήν της γυμνής ξιφολόγχης του επί της κεφαλής μου! Και όλα αυτά μπροστά εις τα μάτια του γραμματέως της Αγγλικής Πρεσβείας. Εισήλθον εις ένα στενό της Πλάκας. Ητο το σπίτι του προέδρου των «Επιστρατων» Χρισάκου. Ο Γραμματεύς εισήλθεν ως αιχμάλωτος. Εγώ ηκολούθουν δεμένος. Με… ηρεύνησαν. Δηλαδή μου επήραν ανεπιστρεπτεί το πορτοφόλι μου περιέχον 445 δραχμάς, μια χρεωστικήν απόδειξιν 35 δραχμών και τα πιστοποιητικά της ταυτότητάς μου.
Μου επήραν επίσης το πιστόλι μου, το ωρολόγιο μου με την καδένα μου, μου έβγαλαν δε και τα δακτυλίδια μου ακόμη! Αλλ’ αν ήσαν μονο αυτά.. ολοι εν χορω ήρχισαν να κτυπούν. Και οι στρατιώται διατασσόμενοι από τον ανθυπολοχαγόν συνεπλήρωναν με τον υποκόπανον. Δεν εγνώριζα πλέον τι απέγεινεν ο γραμματεύς της πρεσβείας, το αυτοκίνητον και ο σωφέρ. Εξηκολούθουν να με κτυπούν ενώ ήμην πάντοτε δεμένος με το ζωνάρι μου, χωρίς κανένα αίσθημα ανθρωπισμού να φαίνεται ότι υπήρχε μέσα των. Τέλος ο ανθυπολοχαγός εφρόντισε με μερικές δυνατές γροθιές, να μου ματώσει την μύτην και τα δόντια δια να μην έχω γερόν κανένα μέλος του σώματός μου. Προτιμότερον να με θανάτωναν αμέσως.
5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1917
(Συνέχεια)
Εις την Εισαγγελίαν είδα και άλλα περισσότερα φοβερά πράγματα. Ολοι εγνώρισαν στην Αθήνα τον περιβόητον Ντίνον Πικουλάκιν, ενας μελαμψός Μανιάτης με μαύρα γένια που περιεφέρετο εις τα χαυτεία εκβιάζων γνωστούς και αγνώστους δι’ ένα δίδραχμον.
Ε, αυτός λοιπόν κύριοί μου, εχει σπουδαίαν θέσιν πλησίον του αλκοολικού συζύγου της Γερμανίδος, τον οποίον ανεγνορίζωμεν μέχρι προς τίνος ως Βασιλέα.
Ο Πικουλάκις έφερε στολήν αξιωματικού, περιεστοιχίζετο από δεκάδα μπράβων και ίστατο οπλισμένος προ της θύρας του Εισαγγελέως, επιφορτισμένος με την εμπιστευτικήν υπηρεσίαν να δίδη τας δέουσας συστάσεις δι’ ένα έκαστον των υπο ανάκρισιν συλλαμβανομένων! Αφού προηγήθη η σχετική σύστασις από μέρους του Πικουλάκη ότι ήμην Βενιζελικός και μάλιστα Κρης, και επι πλέον ότι υπηρετούν εις την Αγγλικήν Πεσβείαν, το κεφάλι μου ετέθη εις τον ντορβάν. Κατ’ ευθείαν εις τον ανακριτήν κ. Μεϊτάνην.
«Τι θα κάμομεν αυτόν εδώ»; Ερωτά ο γραμματεύς του δι εμέ. Και ο ανακριτής απαντά με την μεγαλυτέραν ασφάλειαν: «Βενιζελικός αφού είναι να τους απαγγείλης την κατηγορίαν της μόδας, και να του δίνει σύντομα και του λόγου του, γιατι έχουμε πολλούς σαν κι αυτόν».
Μου απηγέλθη λοιπον η κατηγορία της μόδας. Ουτε λίγο, ούτε πολύ, επι εσχάτη προδοσία! Το αποτέλεσμα είναι ότι χάρις εις την επέμβασιν της πρεσβείας, κατόρθωσα, αν και κάπως αργά, να γλυτώσω από τα χέρια του δημίου, και ευρίσκομαι σήμερον εις την ευχάριστον θέσιν να θεωρώ τα φοβερά παθήματά μου και αναμνήσεις.
Α, ελησμόνησα το κυριώτερον. Όταν ευρισκόμουνα μέσα εις το γραφείον του Εισαγγελέως ήκουσα κρότον περιστρόφου. Ο κλητήρ είπεν ις τον Εισαγγελέα: «Δεν είναι τίποτα. Το όπλον του σκοπού επήρε φωτιά κατά λάθος». Όταν όμως εβγήκα εις τον προθάλαμον, ήκουσα τους διάφορους που ήσαν συνηθρισμένοι εκεί, να λέγουν, ότι μεταξύ των συλληφθέντων, ο Πικουλάκης είχε διακρίνει κάποιον με τον οποιόν είχε προηγούμενα, και χωρίς να χάσει καιρόν, ετράβηξε το περίστροφον του και τον εξάπλωσε νεκρόν!
Που να θυμηθώ τώρα όσα φρικώδη όργια είδα.
Με συγχωρείτε, διοτι θέλω να ησυχάσω λιγάκι. Με πόνεσε το κεφάλι μου απο την φρίκην των αναμνήσεων».
Εκ της αφηγήσεως του Δασκαλάκη δημοσιεύομεν και ένα άλλο ακόμη μέρος, λίαν χαρακτηριστικόν της λύσσης, ήτις είχε καταλάβει τα όργανα της Βασιλικής τρομοκρατίας εναντίον Βενιζελικού.
Εις την φυλακήν επληροφορήθη τι είχε συμβεί εις το σπίτι του Καπετάν Σκουντρή, ενός αληθινού ήρωος Κρητός οπλαρχηγού, όστις εκτός από την δράσιν του εις τας Κρητικάς επαναστάσεις, είναι και ο πρώτος Ελλην ο εισελθών εις Μακεδονικόν σώμα, κατόπιν συνεννοήσεως με την Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Η δράσης του Καπετάν Σκουντρή έχει αναγνωρισθή και επισήμως από του Υπουργείου των Εξωτερικών.
Όταν ο αείμνηστος Παύλος Μελάς εισήλθεν εις την Σιατισιαν εύρεν εκεί πληγωμένον τον Καπετάν Σκουντρή. Αλλα και εις τους δύο τελευταίους πολέμου το Σώμα του Καπετάν Σκουντρή προσέφερε μεγάλην θυσίαν αίματος εις την πατρίδα και έγραψε σελίδας αυθάστου ηρωισμού επι των μαχών.
Εις το σπίτι λοιπον του εθνικού αυτού ανδρός εισήλθον οι βάνδαλοι και αφού εσύλησαν παν ο,τι εύερον, τας εικόνας του μεγάλου αρχηγού του Εθνους Ελευθερίου Βενιζέλου, αι οποίαι ήσαν ανηρτημέναι μέσω ανθέων, σημαίας Ελληνικάς και Αγγλικάς όπλα αργυρά με ιστορικήν αξίαν και όλην την εμπιστευτικήν αλληλογραφίαν του γενναίου οπλαρχηγού με το κομιτάτον από του 1903, μέχρι του 1908, ανεσκάψαν και την αυλήν δια να ανακαλύψουν όπλα. Αφού δεν απογοητεύθυσαν απ’εκεί, κατέβηκαν και εις το πηγάδι ακόμη! Τίποτε όμως δεν ικανοποίησε την μανίαν των. Και τα όργανα του Τυράννου, έθραυσαν και αφήρεσαν τα πάντα, μη παραλείψαντες μαλιστα να απειλήσουν και αυτήν την σύζηγον και τα μικρά τέκνα του διαφυγόντος καπετάνιου!