Αφιέρωμα στη Μνήμη του
Σήμερα, που αφιερώνω αυτές τις λίγες γραμμές, στον Ιωάννη Κούνουπα αθροίζω τα συστατικά στοιχεία της υπόστασής του «και τον ακριβό τύπο του Ρεθεμνιώτη όπως τον ζωγράφισε» στο «Χρονικό μιας πολιτείας» ο Παντελής Πρεβελάκης.
Ο Ιωάννης Κούνουπας ήταν απ’ αυτούς τους αγνούς, τους πιστούς της παλαιάς φρουράς, ακοίμητος φύλακας της Ρεθεμνιώτικης παράδοσης, που σημαίνει , της Ιερής, της αναλλοίωτης υπόθεσης της Ανθρωπιάς.
Ο Ιωάννης Κούνουπας πέθανε πλήρης ημερών. Αλλα και πλήρης από τα ωραία αισθήματα
που είναι «εγγενής» στους εκλεκτούς.
Τα αισθήματα της ειλικρίνιας, της τιμιότητος, της φιλαλληλίας της ευλαβικότητος, προς τον πλησίον, προ ς την ιδέα του αγαθού.
Ησκησε το επάγγελμα του Φαρμακοποιού σχεδόν μισό αιώνα. Αλλα το άχαρο αυτό επάγγελμα, στα χέρια του Ιωάννη Κούνουπα έγινε λειτούργημα. Όργανο φιλανθρωπίας.
Με τον τρόπο αυτό της εξανθρώπισης του επαγγέλματος, το Φαρμακείο «Κούνουπα», απετέλεσε μια νησίδα ελέους, στη σημερινή λαιμαργία της εποχής μας.
Πολλές φορές, διώχτηκε δι’ αθέμιτο ανταγωνισμό. Αλλ’ ο Κούνουπας δεν μπόρεσε να εννοήσει διατί δεν είχε το δικαίωμα να πουλάει φτηνά, μειώνοντας το κέρδος του, σ’ένα είδος, τόσο σκληρής ανάγκης.
Το φαρμακείο Κουνουπα, διατηρεί και σήμερα υπο τη διεύθυνση του εξαιρετικού παιδιού του, κ. Ανδρέα Κούνουπα την ανθρώπινη μορφή, που του έδωσε ο ιδρυτής του. Γιατί, αυτό που επιτυγχάνουν οι προνομιούχες φύσεις, είναι η ικανότητα, να «μεταλαμπαδεύουν» τις αρετές της ψυχής στους επιγόνους.
Τα παιδιά του αξέχαστου φίλου, ο οδοντίατρος κ. Μανώλης Κούνουπας, είναι επίσης εκλεκτός άνθρωπος και Επιστήμων, εννοούν την αξία της ηθικής κληρονομιάς και τη διαφυλάσσουν με υπερηφάνεια.
Αξίζει κανείς να έχει πατέρα, ένα εργάτη του Καλού. Μητέρα μια πνευματική γυναίκα.
Είναι «Συνδεμένο» με την ευγενική προσωπικότητα του Ιωάννου Κούνουπα ακόμη το γεγονός του θανάτου του.
Κάτοικος Αθηνών τώρα μερικά χρόνια, εννοούσε, πειθαρχικός στον Νόμο της ψυχικής ανάγκης, να επισκεφθεί στις μεγάλες Γιορτές, το Ρέθυμνο να περπατήσει τους αγαπημένους δρόμους, να δει τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν με την ίδια ανταπόκριση. Το φετινό Πάσχα ήτο το Πάσχα του αποχαιρετισμού.
Αυτή η Γη του, τον φώναζε, ήθελε να τον ειδοποιήσει» σ’ένα σβώλο της, να τον κρατήσει για την οριστική αφομοίωση.
Ηλθε αυτή τη φορά να «παραδοθεί» στο αγαπημένο χώμα που τον καλούσε.
Και η πονετική Μοίρα του, του άφησε ίσα – ίσα τα περιθώρια, όσες ακριβώς μέρες του χρειαζοταν να ξεδιψάσει η ψυχή του από τη θεώρηση του τόπου, να χαρή την αγάπη των ανθρώπων.
Ετσι, με τη ευκαιρία του σημερινού Μνημοσύνου του, βλέπω τον Ιωαννη Κούνουπα. Σαν Ανθρωπο και σαν φίλο.
Σ’ένα πρόχειρο διάγραμμα, που θα συμπληρώσει η αγαθή μνήμη του.
ΑΝ. ΔΡ
ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 1964