Μπορεί η Αυστραλία να απέχει περίπου 13.575 χιλιόμετρα από την Ελλάδα, αλλά ο δεσμός μεταξύ των δύο χωρών είναι ισχυρός και «ποτισμένος» με αίμα και θυσίες.
Έλληνες και Αυστραλοί σύμμαχοι σε όλες τις συγκρούσεις των τελευταίων 116 ετών μαζί με στρατιώτες από τη Νέα Ζηλανδία, πολέμησαν με απαράμιλλο θάρρος και ανδρεία δίπλα στους ηρωικούς Κρητικούς κατά την γερμανική εισβολή στην Κρήτη τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1941 .
Κατά τη διάρκεια των μαχών 781 Αυτραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους ενώ περισσότεροι από 3000 αιχμαλωτίστηκαν.
Ένας από τους τελευταίους Αυστραλούς επιζώντες ήταν μέχρι πριν έναν μήνα και ο Λες Μάνινγκ, που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού συνελήφθη στη Μάχη της Κρήτης απ’ τους Γερμανούς και πέρασε τέσσερα χρόνια σε φυλακές ως αιχμάλωτος πολέμου, «έσβησε» τον περασμένο Οκτώβριο σε νοσοκομείο της Μελβούρνης.
Ο Λέσλι Χάουαρντ Μάνινγκ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του Αυστραλού βετεράνου, νεότερος γιος από τα πέντε παιδιά της οικογένειας ενός εμπόρου παπουτσιών, γεννήθηκε στο Κάρλτον στις 19 Απριλίου 1913 και μεγάλωσε στο Γκλένφερι. Από πολύ μικρός γνώρισε το «σκληρό πρόσωπο» της μοίρας, χάνοντας σε ηλικία τριών ετών από σοβαρή ασθένεια τον πατέρα του και έκτοτε άρχισαν τα «πέτρινα» χρόνια της οικογένειάς του.
Σε ηλικία 14 ετών με την φτώχεια και την ανέχεια να έχει «χτυπήσει» για τα καλά το σπιτικό του, αν και «στερνοπούλι», αποφάσισε να βοηθήσει κι αυτός την μητέρα του Έλσι και τα αδέλφια του, στην συμπλήρωση του οικογενειακού εισοδήματος, βρίσκοντας απασχόληση σε τοπικά εργοστάσια, αλλά και στο φούρνο του θείου του, Μάλβερν.
Ως έφηβος έπαιζε αυστραλιανό ποδόσφαιρο (football) και η μεγαλύτερή χαρά του ήταν όταν πήγαινε στο Παντ Ρόουντ για να συμπαρασταθεί στην αγαπημένη του ποδοσφαιρική ομάδα, τις «Τίγρεις» του Ρίτσμοντ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 παντρεύτηκε την αγαπημένη του σύζυγο Molly με την οποία το 1938 απέκτησε έναν γιο το Χουάν.
Απ’ το Τομπρούκ στα Χανιά και στα στρατόπεδα αιχμαλώτων
Ένα χρόνο αργότερα στις 14 Οκτωβρίου ο Λες σε ηλικία 26 ετών στρατολογήθηκε σε ηλικία 26 ετών ως εθελοντής στο 2/7ο Τάγμα Πεζικού. Τον Απρίλιο του 1940 έφυγε από τη Μελβούρνη για τη Μέση Ανατολή, όπου το τάγμα του πολέμησε στις μάχες της Μέσης Ανατολής σε Μπαρντία και του Τομπρούκ.
Στα μέσα Απριλίου 1941 ο Μάνινγκ βρέθηκε στην Ελλάδα, όπου εν τω μεταξύ είχε ενταχθεί σε άλλες Αυστραλιανές μονάδες ως μέρος της «Luster Force» – της καταδικασμένης εκστρατείας των συμμάχων για την υπεράσπιση της Ελλάδας από την εισβολή της Γερμανίας.
Μέσα σε λίγες μέρες από την άφιξή τους, έχοντας εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, ο Μάνινγκ έλαβε μέρος στην αποχώρηση των συμμάχων, καθώς οι γερμανικές δυνάμεις τους εξώθησαν στα νότια. Στις 27 Απριλίου ο Μάνινγκ έφυγε από την Καλαμάτα, με το μεγαλύτερο μέρος του τάγματος του να μεταφέρεται στην Κόστα Ρίκα. Το πλοίο που ταξίδευε, γεμάτο με εκατοντάδες στρατιώτες, βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε στην Κρήτη.
Ο Μάνινγκ και μερικοί άλλοι συμπατριώτες του ήταν μεταξύ εκείνων που σώθηκαν από τους αλλεπάλληλα γερμανικά πυρά. Και ενώ η αρχική του κατεύθυνση ήταν προς την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, οι ναυαγοί οδηγήθηκαν στην Κρήτη για να βοηθήσουν στην άμυνα του νησιού από τους επίδοξους κατακτητές.
Εν αναμονή της γερμανικής εισβολής του νησιού το τάγμα του Μάνινγκ κλήθηκε να υπερασπιστεί τη βόρεια ακτή, κοντά στον κόλπο της Σούδας. Η εισβολή στην Κρήτη άρχισε στις 20 Μαΐου με τις γερμανικές αεροπορικές δυνάμεις να «σαρώνουν» γρήγορα τους υπερασπιστές του νησιού στα δυτικά.
Καθώς η μάχη ξεδιπλώθηκε, μια αντεπίθεση στις 27 Μαΐου που αφορούσε το 2/7ο Τάγμα Πεζικού στην περιφέρεια των Χανίων σταμάτησε στιγμιαία τη γερμανική προέλαση (η μάχη της 42ης οδού). Η κίνησε αυτή χάρισε πολύτιμο χρόνο, προκειμένου χιλιάδες στρατιώτες να διασχίζουν τα βουνά στην παραλία, εκκενώνοντας τη νότια ακτή της Κρήτης. Όμως το τάγμα του Μάνινγκ, που πολεμούσε στην οπισθοφυλακή, έμελλε να ήταν το τελευταίο που θα έφτανε στην παραλία και δεν θα μπορούσε να ξεφύγει.
Καθώς οι Γερμανοί συγκέντρωναν τα χιλιάδες στρατεύματα που παρέμειναν μετά την παράδοση των συμμάχων την 1η Ιουνίου, ο Μάνινγκ κατευθύνθηκε προς τους λόφους, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει τη σύλληψη. Μετά όμως από έξι ημέρες λυσσαλέου ανθρωποκυνηγητού, κοντά στα Σφακιά, εκείνος με δύο συμπολεμιστές του έπεσαν στα χέρια των Γερμανών.
Από εκείνη τη στιγμή ο Μάνινγκ έζησε τέσσερα χρόνια ως αιχμάλωτος πολέμου στη φυλακή. Πρώτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων του Σκινέ στα Χανιά, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε μέσω της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης στο στρατόπεδο αιχμαλώτων «Στάλαγκ 13C», κοντά στο Χάμελμπουργκ της Βαυαρίας. Όλα αυτά τα «χαμένα χρόνια» ο Λες εργάστηκε σκληρά ως αιχμάλωτος σε ορυχεία και σιδηροδρόμους. Το Στάλαγκ 13C, απελευθερώθηκε από τις αμερικανικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1945.
Δύο μήνες αργότερα ο Μάνινγκ επέστρεψε στη Μελβούρνη για να φτιάξει ξανά τη ζωή του. Βρήκε απασχόληση ως φύλακας ασφαλείας στο γραφείο της κρατικής τράπεζας αποταμιεύσεων της Βικτώρια και το γάμο του… διαλυμένο.
Επίτιμο μέλος της κρητικής κοινότητας της Μελβούρνης
Το 1953 ο Μάνινγκ παντρεύτηκε πάλι, με την Άλμα Ντίρινγκ, την αγάπη της ζωής του. Με τα χρήματα που είχε εξοικονομήσει από την αποστράτευση του, αγόρασε ένα οικόπεδο στο Μπέντλει και έχτισε ένα σπίτι.
Το νέο ξεκίνημα της ζωής του δίπλα στην Άλμα συνοδεύτηκε με τον ερχομό τριών παιδιών του γιού του Σον και των δύο κορών του Λίντα και Γουέντι. Τη χρονιά μάλιστα της γέννησης της μικρότερης κόρης του, το 1957 ο Λες πήρε προαγωγή στη θέση του υπεύθυνου για την κρατική αποταμίευση.
Αφού εργάστηκε για περισσότερα από 30 χρόνια στην κρατική τράπεζα της Βικτώρια, κατά τη συνταξιοδότησή του μετακόμισε με την γυναίκα του στα ανατολικά προάστια της Μελβούρνης.
Τα τελευταία χρόνια, ως ένας από τους φτωχούς «βικτοριανούς» βετεράνους της μάχης της Κρήτης, ο Μάνινγκ υπήρξε πολύ αγαπητό επίτιμο μέλος της κρητικής κοινότητας της Μελβούρνης και τακτικός φιλοξενούμενος στο Κρητικό Χωριό της Βαντίρνα, ενώ συμμετείχε ενεργά και στις δράσεις της αγαπημένης του ομάδας, Ρίτσμοντ.
Η σύνδεσή του με την ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης έμελλε να ήταν μια από τις πιο πολύτιμες εμπειρίες της μετέπειτα ζωής του.
Πριν από πέντε χρόνια, στο πλαίσιο μιας συναυλίας του αείμνηστου Γιώργου Ξυλούρη στην Αυστραλία, ο Έλληνας τραγουδιστής της κρητικής παραδοσιακής μουσικής με το γιο του Νίκο και τον Γιάννη Ρεράκη του Παγκρήτου Συλλόγου παρέδωσαν τιμητικό δίπλωμα στον 99χρονο τότε βετεράνο για την ηρωική προσφορά του στην Μάχη της Κρήτης
Ένα χρόνο αργότερα μάλιστα μαζί με μερικούς από τους τελευταίους Αυστραλούς βετεράνους της ελληνικής εκστρατείας, στο πλαίσιο της 72ης επετείου της Μάχης της Κρήτης, τιμήθηκε από την Γενική Πρόξενο της Ελλάδας στην Βικτόρια, Ελένη Λιανίδου με το «Ελληνικό Μετάλλιο της Τιμής 1940-1941», σε αναγνώριση της θαρραλέας υπηρεσίας τους στην πάλη μαζί με την Ελλάδα στις πιο «σκοτεινές» μέρες του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Λες Μάνινγκ πέθανε στις 18 Οκτωβρίου 2017 σε ηλικία 104 ετών στο ιδιωτικό νοσοκομείο Νοξ και κηδεύτηκε στις 10 Νοεμβρίου, αλλά το μέγεθος της ανδρείας και οι ηρωικές του πράξεις θα είναι πάντα «ζωντανές» στην ψυχή και τη μνήμη της οικογένειάς του, αλλά και του κρητικού λαού.