Το Μουσείο Μάχης της Κρήτης ήταν το όνειρο του Μάρκου Πολιουδάκη

Ο Μάρκος Πολιουδάκης ήταν ένας αεικίνητος άνδρας που σου έδινε την εντύπωση ότι η μέρα δεν έχει αρκετές ώρες για να μπορέσει ένας δημιουργικός άνθρωπος να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Αν και ευγενέστατος οι κινήσεις του και η έκφρασή του σαΐτευαν τη φλυαρία ή την κάθε ανούσια συζήτηση. Δεν ήθελε να χάνει λεπτό.

Έτσι τον γνώρισα σαν επιχειρηματία μέχρι που μια μέρα, Μάης του 75 θαρρώ πως ήταν, μου ζήτησε την επομένη να βρίσκομαι στη Σχολή τότε Χωροφυλακής, γιατί θα γινόταν μια εκδήλωση με αντιπροσωπεία από την Αυστραλία. Θα πρέπει να ήταν και ο Ίαν Κάμπελ.

Που να ξέρω τώρα εγώ πόσο σημαντική ήταν αυτή η συνάντηση. Πήγα λοιπόν όταν με …βόλεψε. Κι άκουσα τον …εξάψαλμο.

Μα να στήσω κοτζάμ στρατηγό, τόσο σημαντικό για το Ρέθυμνο;

Ζήτησα συγγνώμη κι επιτέλους άνθρωπος ήμουνα. Το ίδιο και ο Κάμπελ.

Αχ νιότη απερίσκεπτη…

Δυο μέρες μετά ο Μάρκος Πολιουδάκης μου ζήτησε να συναντηθούμε όπερ και εγένετο. Εκεί με πατρική υπομονή μου εξήγησε γιατί η Μάχη της Κρήτης έχει μεγάλη σημασία για όλο τον ελεύθερο κόσμο.

Κι εγώ που έκανα τα πρώτα δημοσιογραφικά μου φτερουγίσματα, για να καλύψω την απόλυτη αμάθειά μου ζήτησα να μου πει που οφείλετο το μεγάλο του ενδιαφέρον για τη Μάχη για να με συγκλονίσει η κατάθεση ψυχής που ακολούθησε.

Ήταν 11χρονο παιδί ο Μάρκος όταν έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές. Οι γονείς του τον έστειλαν στη γιαγιά Ευαγγελία στο Αστέρι, όπου επρόκειτο να αποκτήσει τραυματικές εμπειρίες.

Πρώτη Ιουνίου ξεκίνησαν τα αντίποινα για την ηρωική δράση του Κρητικού λαού. Ανάμεσα στους πρώτους ομήρους και ο πατέρας του Μάρκου. Το μικρό αγόρι ακολουθούσε από μακριά το απόσπασμα για να μάθει ποια θα ήταν η τύχη του δικού του ανθρώπου.

Οι ριπές που ακούστηκαν σε λίγο του έδωσαν την απάντηση.

Πλησιάζοντας είδε ένα σωρό από άψυχα κορμιά. Ανάμεσα τους και πατέρας του. Ένας βόγγος πιο πέρα τον έκανε να πλησιάσει και να απεγκλωβίσει ένα βαριά τραυματισμένο συγχωριανό του.

Δυο μέρες μετά η γιαγιά Ευαγγελία έβαλε να φτιάχνει το κόλλυβο του παιδιού της. Κάποια στιγμή εισέβαλαν στην αυλή Γερμανοί στρατιώτες που έκαναν πλιάτσικο. Ένας από αυτούς κλώτσησε το πιάτο χύνοντας το στάρι καταγής. Έγινε θηρίο η γιαγιά όταν το είδε.

– Άτιμε φώναξε ούτε το κόλλυβο του παιδιού μου δεν σέβεσαι.

Άρπαξε ένα ξύλο και όρμησε πάνω του. Τη θέρισαν τα πυρά από το πολυβόλο ενός άλλου στρατιώτη. Έτρεξε ο άντρας της να τη βοηθήσει. Τον γάζωσαν κι αυτόν. Μέχρι και το σκύλο του σπιτιού σκότωσαν για να μην υπάρχει ψυχή στο σπίτι της οδύνης.

Μετά τα γεγονότα κι όταν κατάφερε να ξεπεράσει την απόλυτη άρνηση για κάθε δράση που προκαλούσε το πένθος του ο Μάρκος έγινε σύνδεσμος των αντάρτικων ομάδων.

Ήρθε η απελευθέρωση. Ο Μάρκος δεν είχε παρά μόνο όρεξη για προκοπή.

Τέλειωσε το σχολείο και μετά βήμα βήμα άρχισε να ξεδιπλώνει τις επιχειρηματικές του ικανότητες. Εκεί έδειξε πόσο εύστροφο νου διέθετε και το κυριότερο για ένα νέο άνθρωπο Είχε ΟΡΑΜΑ.

Δεν έλειψε από κανένα προσκλητήριο για την οικονομική ανάκαμψη του Ρεθύμνου και την αναπτυξιακή του πορεία.

Θα δεις την υπογραφή του σε κάθε μεγαλόπνοο σχέδιο ανάπτυξης.

Αν και άνθρωπος του μέτρου δεν του έλειπε η Αρχοντιά. Κι ή αξιοπρέπεια ήταν το έμβλημά του.

Ήταν όμως και φανατικός δημοκράτης, με αποτέλεσμα να πληρώσει αρκετές φορές την αφοσίωσή του στα ιδεώδη του.

Άνθρωπος των έργων δεν αποκάλυψε ποτέ που ξόδευε τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του. Ούτε έδινε εξηγήσεις για τα δέματα και τις επιστολές που τον έκαναν να ξενυχτά για να αξιολογήσει τη σημαντικότητά τους. Ήταν υλικό από γερμανικά και συμμαχικά αρχεία που δεν έφθαναν σ’ αυτόν χωρίς κόστος, ήταν φωτογραφίες και στρατιωτικοί χάρτες.

Έτσι σελίδα τη σελίδα συγκέντρωσε μέχρι κεραίας κάθε λεπτομέρεια για τη Μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο. Πριν κατά τη διάρκεια και μετά τη Μάχη Πίνακες νεκρών, απαρίθμηση των τραγικών γεγονότων, ανθρώπινες ιστορίες, όλα αυτά και περισσότερα γέμισαν τις σελίδες των βιβλίων του από τα οποία δεν λείπει και η άποψη Στοιχείο που τα κάνει πιο ενδιαφέροντα.

Δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει καλύψει. Έτσι ώστε κάθε νέα προσπάθεια να φαίνεται άνευ σημασίας και απλή αντιγραφή, αφού δεν έχει να δώσει τίποτα καινούργιο.

Και με τις ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΕΙΣ του ο Μάρκος Πολιουδάκης δίνει τεκμηριωμένες απαντήσεις στους εγκάθετους αμφισβητίες μιας ιστορικής εποχής που θριάμβευσε το μεγαλείο του ελληνικού λαού.

Μετά τη μάχη της Κρήτης ο Μάρκος Πολιουδάκης ασχολήθηκε με την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Ένα ακόμα «ευαγγέλιο» μιας ηρωικής περιόδου που κανένας δεν έχει να αμφισβητήσει το παραμικρό. Και πάνω από όλα δίκαιος και αντικειμενικός. Έγραφε χωρίς παρωπίδες.

Η μεγάλη αρετή του Μάρκου ήταν η αναγνώριση των αδυναμιών του. Και αυτές τις θεράπευε με τη συνδρομή των ειδικών. Άλλοτε ήταν ο Χρήστος Μακρής κι άλλοτε ο Θοδωρής Πελαντάκης. Οι εκδόσεις του πάντως με δικές του δαπάνες πάντα ήταν άψογες.

Αυτά τα βιβλία δεν βγήκαν ποτέ στο εμπόριο. Η αξιοπρέπειά του δεν το επέτρεπε. Μεγάλος αριθμός βιβλίων είναι στις αποθήκες αυτή τη στιγμή, όπου φυλάσσεται το πολύτιμο αρχειακό του υλικό. Εκθέματα να καλύψουν ένα πολυώροφο κτίριο.

Όταν ο Μάρκος ολοκλήρωσε τη συγγραφή, την αναβάθμιση των εκδηλώσεων της Μάχης της Κρήτης κι έδεσε με θεσμικές εκδηλώσεις τις φιλικές σχέσεις Αυστραλών και Νεοζηλανδών βετεράνων με το Ρέθυμνο έβαλε στόχο ένα Μουσείο.

Συνέχιζε να μαζεύει υλικό και να κρούει θύρες για τη δημιουργία του. Θα θέλαμε χρόνο να απαριθμήσουμε επειδή τα ζήσαμε από κοντά σε ποια σημεία του υπεδείχθη να γίνει το Μουσείο χωρίς να προχωρήσει το παραμικρό.

Ο Μάρκος δεν σταμάτησε να προσπαθεί μέχρι που τον λύγισε η ασθένεια.

Στο μεταξύ οι πίκρες και η αχαριστία που συναντούσε δεν τον άφησαν αλώβητο. Τον είχε πληγώσει μια κίνηση δημιουργίας Μουσείου με το ίδιο αντικείμενο από κάποιες ομάδες που ξεκίνησαν με βαρύγδουπες ανακοινώσεις χωρίς να καταλήξουν πουθενά. Δεν άντεχε την παρακμή των εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης για τις οποίες τόσο αγωνίστηκε.

Τα Χανιά μάλιστα είχαν τόσο αναγνωρίσει το μόχθο του αυτό, ώστε από τον Φεβρουάριο τον καλούσαν να συμμετάσχει στην επιτροπή καταρτισμού του προγράμματος των εκδηλώσεων για όλη την Κρήτη.

Εμείς εδώ τον είχαμε στο περίμενε για το Μουσείο.

Όταν η αρρώστια τον έριξε στο κρεβάτι εκείνος δεν είχε τίποτα άλλο στο νου του παρά το μουσείο.

«Κοπελιά μου το μουσείο…» μου είπε στο τελευταίο τηλεφώνημά μας.

Και η τελευταία του λέξη πριν ξεψυχήσει ήταν ΜΟΥΣΕΙΟ.

Είναι γεγονός ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σταυρωμένου έχει αναλάβει νέα πρωτοβουλία έχει διαθέσει και έκταση για το σκοπό αυτό σε συνεργασία με το δήμαρχο κ. Γιώργο Μαρινάκη.

Το πικρό παρελθόν μας κάνει όμως αρκετά επιφυλακτικούς αν και αναγνωρίζουμε τη συνέπεια των φορέων που είχαν την νέα πρωτοβουλία για την εκπλήρωση αυτού του ονείρου.

Η πείρα μας έχει διδάξει ότι μόνο ιδιωτικές πρωτοβουλίες φέρνουν αποτέλεσμα. Παράδειγμα το Πολεμικό Μουσείο στα Σφακιά με τους αναρίθμητους επισκέπτες.

Θέλουμε όμως να ελπίζουμε ότι η σημερινή εκδήλωση θα ταράξει λίγο τα λιμνάζοντα ύδατα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ψυχή του Μάρκου Πολιουδάκη θα βρει την αιώνια γαλήνη με την εκπλήρωση του ονείρου του. Τι άλλο μπορούμε να πούμε παρά να ευχηθούμε… Γένοιτο!