| ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΑΜΕ σήμερα, με την οδύνη και τον συγκλονισμό που φέρνει ο ξαφνικός, ο απροειδοποίητος, ο αναπάντεχος θάνατος, μια πολύ αγαπημένη της κοινωνίας του Ρεθύμνου συμπολίτισσα, την Στέλλα Τζανιδάκη -το γένος Φραγκιαδάκη- που έφυγε από τη ωή πριν ξημερώσει η Κυριακή, στα 63 χρόνια της! Απίστευτο μας φαίνεται ακόμη, αδιανόητο πως αυτή η άνθρωπος η τόσο ζωντανή, που η μορφή της, και μόνο το βλέμμα της, και μόνο η «καλημέρα» της, σπίθιζαν κι ακτινοβολούσαν, έφυγε τόσο αστραπιαία, σ’ αυτά τα δευτερόλεπτα του απόλυτου μυστηρίου, του απόλυτου κενού που καμμιά επιστήμη, καμμιά θεωρία, καμμιά δύναμη ορατή ή αόρατη δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει…
…
Η ζωή της Στέλλας είχε τις μεγάλες ταλαντώσεις που ‘χει η ζωή των δυνατών ανθρώπων! Έζησε και τ’ απόλυτο φως, έζησε και τη μεγάλη καταχνιά!…
Απόλυτο φως ήταν η ζωή της δίπλα στον αγαπημένο της, τον παντοτινό της, τον αξέχαστο μας Αντώνη Τζανιδάκη! Ναι! εκείνος ο αετός που πέταξε ακριβώς πάνω στην ακμή της ζωής του, που ως αετός πέθανε στον αέρα χορεύοντας στο γάμο συγγενών του στις 3 Οκτώβρη του 1992 στο νησί της Πάρου, ήταν ο άντρας της Στέλλας. Ο πρωτοχορευτής των Βρακοφόρων, ο φιλόλογος αγαπημένος καθηγητής τόσων και τόσων νέων του Ρεθύμνου, ο σπουδαγμένος Αρχαιολόγος, ο ανιχνευτής της τοπικής μας ιστορίας, ο ποιητής της Αρκαδιώτικης Μεγαλοθυσίας, ο Δημοκράτης άνθρωπος, ο τόσο τιμημένος της λεβεντιάς, ο τόσο αγαπημένος των ανθρώπων…
Σαράντα χρονών ήταν η Στέλλα όταν τελείωσε η ζωή δίπλα στον Αντώνη -λίγο μεγαλύτερος εκείνος- κι ακολούθησαν 23 χρόνια πάλι ζωή ΜΕ τον Αντώνη, γιατί όταν έχεις ζήσει ζωή δίπλα σ’ ένα τόσο ολάκερο, τόσο γεμάτο άνθρωπο, δεν περνά μετά ούτε μέρα, που κάτι να μην έχεις από κείνον, να σε εμνέει, να σε δυναμώνει, να φωτίζει πάλι τις ώρες και τις μέρες της ζωής σου… Κι ήταν τόσα πολλά που είχε προλάβει κι είχε δημιουργήσει κι είχε αφήσει πολύτιμη κληρονομιά ο Αντώνης…
Ο Αντώνης που κάθε χρόνο, με ξεχωριστό τρόπο η κοινωνία του Ρεθύμνου καταθέτει τη μνήμη της κι εκφράζει την εκτίμηση της για εκείνον…
…
Δυό παιδιά απέκτησαν ο Αντώνης και η Στέλλα. Τον Χρήστο και την Ελευθερία. Στο σχολειό πήγαιναν όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας τους, κι αυτό σημάδεψε τόσο δυνατά την πορεία της ζωής που ο Χρήστος εκεί που σκεφτόταν να σπουδάσει αρχαιολόγος, άλλαξε απόφαση σπούδασε καρδιολογία κι είναι σήμερα ένας πολύ αγαπητός στην κοινωνία του Ρεθύμνου καρδιολόγος. «Ο θάνατος του πατέρα μου -είπε ο ίδιος κάποια στιγμή στον συνάδελφο δημοσιογράφο Μανώλη Παντινάκη- ήταν ένα κομβικό σημείο για την εξέλιξή μου. Ως μαθητή μου άρεσε η Αρχαιολογία, επειδή ο πατέρας μου εκτός από φιλόλογος είχε λάβει και το πτυχίο του αρχαιολόγου. Αυτό όμως το απρόσμενο συμβάν με ταρακούνησε, κάθισα και σκέφτηκα και πήρα την τελική απόφαση να επιχειρήσω στην Ιατρική με προσανατολισμό την Καρδιολογία… Ένιωσα ένα μεγάλο κενό με τον θάνατο του και αυτή την απουσία την αισθάνθηκα στην πορεία της ζωής… και το συμβάν ήταν η αιτία να λάβω μια συνειδητή απόφαση, ώστε με αφορμή το θάνατο του αγαπημένου μου πατέρα να δώσω στην κοινωνία την επιστημονική μου γνώση για να σωθούν άνθρωποι, και να μη βρεθούν στη θέση μου παιδιά που να βιώνουν τα συναισθήματα που βίωσα εγώ»…
Η Ελευθερία, η μικρότερη σπούδασε οικονομολόγος είναι σήμερα στέλεχος στις Υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, παντρεμένη με τον Μανώλη Κωνσταντινίδη κι έχουν δυό παιδάκια, τον Αντώνη και την Μιχαέλα, πρόλαβε η Στέλλα κι ανάστεσε εγγόνια και τούτο ήταν από τις μεγάλες της χαρές…
Είχε η Στέλλα πολλά χρόνια ζωής μπροστά της ακόμα! Και θα ‘ταν χρόνια ολοφώτεινα από την περηφάνεια που έδιναν τα παιδιά! Γιατί δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που θα γνωρίσει και τον Χρήστο και την Στέλλα και να μην εκτιμήσει, να μην αποθαυμάσει -έως σημείου θεμιτής ζήλειας- την καλοσύνη, την σεμνότητα και την ευγένεια του χαρακτήρα και της ψυχής τους… Μα κι ο Αντώνης μήπως κι εκείνος δεν είχε διπλά και τρίδιπλα χρόνια μπροστά του; Μα ποιός είν’ εκείνος που μπορεί να τα υπολογίσει και να τα βάλει σε «συμβόλαια» αυτά; Τίνος ανθρώπου ποιό χέρι μπορεί να γράψει χρόνια ζωής; Ποιός μπορεί να σκίσει το επισκεπτήριο του Χάρου, όταν ύπουλος σε βρίσκει και σε πιάνει στον ύπνο κι ούτε να του μιλήσεις προλαβαίνεις; Να του πεις: Περίμενε Χάρε τουλάχιστον ν’ αποχαιρετίσω τσ’ ανθρώπους π’ αγαπώ και μ’ αγαπούνε…
…
Η Στέλλα, στην επαγγελματική της ζωή ήταν στέλεχος της Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας μα, τα πιό πολλά τελευταία χρόνια εργάστηκε σε στη Νομαρχία Ρεθύμνου, στην Περιφερειακή Διεύθυνση, σε Υπηρεσίες του Υπουργείου Ανάπτυξης, άνθρωπος με οργανωτική ικανότητα, ευρεία αντίληψη για τη Δημόσια Διοίκηση, μια Διοίκηση που υπάρχει -έτσι πρέπει δηλαδή να συμβαίνει- να εξυπηρετεί και όχι να δυναστεύει τον πολίτη, να καλλιτερεύει και όχι να δυσκολεύει τη ζωή του, αυτές ήταν οι αρχές της Στέλλας που συνειδητά είχε ταχθεί στην δημοκρατική παράταξη, συνειδητές ήταν οι επιλογές της στην κατεύθυνση της ελευθερίας στον άνθρωπο, στην πρόοδο και την προκοπή…
Ενεργή ήταν η συμμετοχή της Στέλλας σε κοινωνικές δραστηριότητες του τόπου μας! Διακριτική όταν έτσι επιβάλλεται, σε πολλές περιπτώσεις.
…
Ήταν τιμή και για εμένα η φιλία με την Στέλλα! Από πολύ παλιά… Ήταν και εμένα καθηγητής μου ο Αντώνης Τζανιδάκης, μα τον θαύμαζα και τον εκτιμούσα από πολύ παλιότερα, ερχόταν στο χωριό μου τα Σακτούρια καθώς είχαν δεσμό πνευματικής συγγένειας με τους αγαπημένους θείους μου τους καθηγητές Στέλιο και Πόπη Στεφανάκη, κι αργότερα πάλι συνεργαστήκαμε και στην Επιτροπή των Κοινωνικών Βραβείων των «Ρεθεμνιώτικων Νέων»…
Αδιατάρακτη έμεινε όλα αυτά τα χρόνια η φιλία και η αλληλοεκτίμηση και με την Στέλλα και το τονίζω αυτό γιατί -μη θερρείτε!- το «αδιατάρακτο» δεν είναι πάντα και τόσο αυτονόητο και δεδομένο ανάμεσα σε ένα δημοσιογράφο και ένα δρων πολιτικά πρόσωπο, ενεργό πολιτικό συνεργάτη και στέλεχος Δημόσιας Διοίκησης που πολλές φορές, αρκετές διαφορετικές προσεγγίσεις καταστάσεων μπορεί να προκύψουν!
Μα, η Στέλλα, με το λαμπερό ήθος, την αυθεντική καλοσύνη, κανένα άλλο συναίσθημα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει παρά την εκτίμηση.
…
Σε αποχαιρετούμε Στέλλα! Σε αποχαιρετούμε με ειλικρινή αγάπη, με ατόφια εκτίμηση!
Στην μητέρα σου, την κερά Αιμιλία, που της έλαχε να ζήσει τούτο το μαύρο γεγονός τ’ αποχωρισμού σου, λέξη δε νομίζω πως υπάρχει να της πει άνθρωπος για παρηγοριά…
Στα παιδιά σου -στα παιδιά σας με τον Αντώνη- τον Χρήστο και την Ελευθερία, τα συλλυπητήρια έχουν μέσα και την ευχή να κρατήσουν πάντα αυτή την λάμψη της καλοσύνης που χουν τα πρόσωπα τους, ν’ ανταποκρίνονται πάντα όπως τώρα στην ευθύνη τη μεγάλη της κληρονομιάς που ο Αντώνης και Εσύ τους αφήνετε…
Σ’ όλους τους συγγενείς, την αδελφή σου την Μαρία, και την οικογένεια της, στ’ αδέρφια του Αντώνη και τις οικογένειες τους συλλυπητήρια από καρδιάς…
Κατευόδιο Στέλλα…
…ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΑΝΑΚΑΚΗΣ